Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Πολυτεχνείο 2015. Κατάθεση στεφανιών και εκδήλωση της Λαϊκής Αντίστασης - Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας

Κατάθεση στεφανιού έγινε σήμερα, πρώτη μέρα των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου από την Λαϊκή Αντίσταση - Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Προηγήθηκε η κατάθεση στεφανιού από τους Τούρκους αγωνιστές της Partizan.
Αμέσως μετά πραγματοποιήθηκε η εκδήλωσή της στην αίθουσα 2 του κτιρίου Γκίνη. Την εκδήλωση άνοιξαν οι σ. Σήφης Σταυρίδης και Γιάννης Βάρλας, μέλη της Γραμματείας.


Ακολουθεί το κείμενο της κεντρικής εισήγησης:
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
42 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη του ’73 ενάντια στη φασιστική δικτατορία και τους ιμπεριαλιστές «προστάτες» της, ο λαός μας, η νεολαία, οι εργαζόμενοι βλέπουν τα οράματα του Πολυτεχνείου να παραμένουν αδικαίωτα. Ακόμα περισσότερο, οι στόχοι για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Ανεξαρτησία, σήμερα βάλλονται καθημερινά απ΄ τους ισχυρούς – μέσα κι έξω απ΄ τη χώρα - οι οποίοι επιδιώκουν να κάνουν τη ζωή του λαού μας έναν πραγματικό εφιάλτη. Γιατί αυτό απαιτούν τα συμφέροντά τους, σε μια κατάσταση όξυνσης της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος. Με μια επίθεση «στρατηγικού χαρακτήρα», δεν αφαιρούν μόνο, απ΄ το λαό μας, την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους, δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αίμα, αλλά πλήττουν και τους ίδιους τους όρους της ζωής τους. Κι όχι μόνο αυτό! Επιδιώκουν να σταματήσουν ο λαός κι οι εργαζόμενοι να θεωρούν πως έχουν δικαιώματα, να τα διεκδικούν και να αγωνίζονται γι’ αυτά, με συλλογικό και αποφασιστικό τρόπο. Το δικαίωμα στη δουλειά, στις σπουδές, σε αξιοπρεπείς μισθούς και μεροκάματα, στην περίθαλψη, στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στην κατοικία, στη δημοκρατική και ελεύθερη πολιτική έκφραση και δράση και στη διεκδίκηση, «πρέπει» σύμφωνα με τη λογική της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών να μην έχουν πια θέση στην ίδια τη συνείδηση του κόσμου, να μην θεωρούνται «αυτονόητα».
Τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα από το 2010 και ύστερα, οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (μαζί με διάφορους κάθε φορά κολαούζους) επέβαλαν τα βάρβαρα και απανωτά αντιλαϊκά μέτρα και «μνημόνια» που απαιτούσαν οι ιμπεριαλιστές της «τρόικα». Με εργαλείο εξάρτησης το «χρέος» της χώρας, οι ιμπεριαλιστές «δανειστές» απαιτούσαν – και συνεχίζουν να απαιτούν ακάθεκτοι– την πλήρη κατεδάφιση των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, τη διάλυση της περίθαλψης και μια πιο σκληρά ταξική παιδεία, τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις, μείωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις, πραγματοποίησαν εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις. Έπνιξαν τους αγώνες του λαού με τόνους χημικών και καταστολή. Όμως ο λαός, που αντίθετα απ΄ αυτά που ισχυρίζεται η κυρίαρχη προπαγάνδα, δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν, βγήκε στους δρόμους και στις πλατείες, σε μαζικές διαδηλώσεις κι απεργίες κι αγωνίστηκε. Και παρόλο που δεν μπόρεσε ν’ ανακόψει την επίθεση αυτή και να πετύχει ακόμα νίκες, κλόνισε το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σκηνικό διαχείρισης.
Η κυριαρχία των εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών και της λογικής της «ανάθεσης» της επίλυσης των προβλημάτων απ΄ τη λεγόμενη «κυβέρνηση της αριστεράς» οδήγησε το λαό στη γωνία – κι όχι με δική του ευθύνη - και συνέβαλλε στην κάμψη των αντιστάσεών του. Αφοπλισμένος, «περίμενε» απ ΄τη νέα συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με το δεξιό εθνικιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ) μετά τις εκλογές του Γενάρη, να «σκίσει τα μνημόνια» ή έστω να ανασταλεί η συνέχιση αυτής της – χωρίς προηγούμενο – επίθεσης. Αντί αυτού όμως, η κυβέρνηση μπήκε στη λεγόμενη «διαπραγμάτευση» με τους ιμπεριαλιστές. Μια «διαπραγμάτευση» ψευδεπίγραφη, μέσα στο πλαίσιο πάντα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύση». Παράλληλα με την έκφραση και ανεδαφικών αλληθωρισμάτων προς άλλους προστάτες με σύντομη βέβαια… ημερομηνία λήξης. Ακολούθησε το δημοψήφισμα – απάτη, όπου ο λαός έδειξε ωστόσο ξανά την αντίθεσή του στα μνημόνια και είδε το «Όχι» της κάλπης να μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε «Ναι» στα μνημόνια και στα νέα μέτρα.
Σήμερα και μετά την επανεκλογή της, η «δεύτερη φορά αριστερά», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εφαρμόζει το τρίτο μνημόνιο. Έχοντας κλείσει έναν βασικό κύκλο προσαρμογής της στις απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, συνεχίζει και βαθαίνει την επίθεση στο λαό, μ’ ένα νέο πακέτο μέτρων σ΄ όλα τα επίπεδα.
Επιβάλλοντας φόρους (και τον ΕΝΦΙΑ βεβαίως που θα καταργούνταν), κατεδαφίζοντας τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζόμενων, ξεκληρίζοντας παραπέρα την αγροτιά, προχωρώντας τις ιδιωτικοποιήσεις και τα ξεπουλήματα λιμανιών και αεροδρομίων. Ενώ στην άμεση «ατζέντα» βρίσκονται επίσης οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, καθώς και νέες αντεργατικές τομές στο μέτωπο των απολύσεων και των εργασιακών σχέσεων. Κι όλα αυτά στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης «ανάπτυξης», σ΄ ένα τοπίο άκρατης εκμετάλλευσης, και ευελπιστώντας σε μια καλύτερη διευθέτηση του «χρέους» με το οποίο έχουν δέσει χειροπόδαρα τη χώρα οι ιμπεριαλιστές, και σε κάποιες πιθανές «ανάσες» για τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη. Η χώρα βέβαια βρίσκεται συνεχώς «υπό επιτήρηση» ενώ οι αξιολογητές της «τρόικα» (ή του «κουαρτέτου» πλέον) θα βρίσκουν την κάθε αξιολόγηση «ανεπαρκή» πιέζοντας για νέα ακόμα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.
Η επίθεση αυτή κυβέρνησης – ΕΕ- ΔΝΤ, η επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, υπηρετεί τον κόσμο που αντιπάλεψαν πριν από 42 χρόνια οι αγωνιστές κι ο λαός στο Πολυτεχνείο δίνοντας το αίμα τους και φωνάζοντας «Έξω οι ΗΠΑ», «Έξω το ΝΑΤΟ», «Λαοκρατία». Τον κόσμο των ιμπεριαλιστών «προστατών» που τότε έφεραν την αμερικανοκίνητη στρατιωτικο-φασιστική χούντα στη χώρα και που σήμερα, την ίδια στιγμή που επιβάλλουν όλα αυτά στο λαό μας, εξακολουθούν να ρημάζουν χώρες και λαούς, να φέρνουν τον πόλεμο, την πείνα και το φασισμό και να δημιουργούν εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες καθημερινά. Είναι αυτοί που ωραιοποιούνται απ΄ το ΣΥΡΙΖΑ, οι «σύμμαχοί» μας αμερικάνοι ιμπεριαλιστές φονιάδες των λαών, που ευχήθηκαν στον Τσίπρα “Good Jobs”, που παρενέβησαν – όπως αποκαλύφθηκε – στη λεγόμενη «διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ με τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε., που ζητούν νέα στρατιωτική βάση στη χώρα μας… Η κατάσταση την οποία έχει δημιουργήσει ο παροξυσμός του ανταγωνισμού όλων των ιμπεριαλιστών (Αμερικάνων, Ευρωπαίων, Ρώσων) είναι πάρα πολύ επικίνδυνη για τους λαούς. Από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή, οι εστίες πολέμου όχι μόνο παραμένουν ανοικτές αλλά και βαθαίνουν, ανεβάζοντας το πολεμικό θερμόμετρο. Στο πεδίο αυτό είχαμε και την άμεση εμπλοκή των ιμπεριαλιστών (ΗΠΑ, Ρωσίας, Γαλλίας) που βομβαρδίζουν τη Συρία με πρόσχημα την καταπολέμηση του ISIS, τις εξελίξεις στην Τουρκία και το Κουρδιστάν αλλά και τον συνεχιζόμενο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού ενάντια στους δολοφόνους του Ισραήλ. Η κρισιμότητα και η περιπλοκή της κατάστασης φαίνεται και με το προχθεσινό δολοφονικό χτύπημα στη Γαλλία, με τους 129 νεκρούς πολίτες και τους πολλούς τραυματίες. Μια φασιστικού τύπου επίθεση, που τροφοδοτήθηκε απ΄την πολιτική του ιμπεριαλισμού και θα αξιοποιηθεί απ΄ αυτόν – παρά τα «κροκοδείλια δάκρυα» που χύνει - για εξελίξεις σε αντιδραστικότερη ρότα, πάντα ενάντια στους λαούς. Για να κλιμακωθούν οι επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και σ΄ άλλα σημεία του πλανήτη. Για να ενταθεί η περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών και η έξαρση της κατασταλτικής πολιτικής. Για να ενταθεί ο ρατσισμός και η καταστολή απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Στο όλο «κουβάρι» εμπλέκονται οι επιδιώξεις του κάθε ιμπεριαλιστή και ο ρόλος που θέλουν να παίξουν οι διάφορες αντιδραστικές κλίκες και άρχουσες τάξεις των χωρών της περιοχής μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο. Μια απ΄ τις συνέπειες της κατάστασης αυτής είναι και το κύμα των ξεριζωμένων προσφύγων, κύρια απ΄ τη Συρία – αλλά κι απ’ το Αφγανιστάν και άλλες χώρες – οι δολοφονημένοι πρόσφυγες και παιδιά στα νερά του Αιγαίου, η αναζήτηση –μάταια - καλύτερης τύχης στην Δύση, την Ε.Ε. και τη Γερμανία, όπου θα «αξιοποιηθούν» ως αποδέκτες αιματηρής εκμετάλλευσης. Όσοι βέβαια κριθεί ότι «χρειάζονται», γιατί για μεγάλες μάζες προσφύγων προβλέπεται η λεγόμενη «επαναπροώθηση», οι φράχτες και η καταστολή. Η το «μπλοκάρισμά» τους σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης σε χώρες σαν τη δική μας. Και είναι χρέος του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας ν’ αναπτυχθεί η αντιιμπεριαλιστική – αντιπολεμική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες - κάτι που προσπαθεί να αναδείξει και η Λαϊκή Αντίσταση – Α.Α.Σ. - γιατί οι υπαίτιοι των δεινών τους είναι οι ίδιοι οι αντίπαλοι και του δικού μας του λαού, οι ιμπεριαλιστές, που κάνουν τη ζωή του μαύρη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα, οι ίδιοι οι επικυρίαρχοι μιλούν για «το τέλος της μεταπολίτευσης» προετοιμάζοντας την αναδιαμόρφωση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού που υπηρετεί το σύστημα. Μια αναδιαμόρφωση στην οποία θα επιδιωχθεί να ενταχθεί το σύνολο των κομμάτων και των φορέων του σκηνικού αυτού, απ’ την «κυβερνώσα αριστερά» μέχρι την λεγόμενη «κεντρο-αριστερά» και βεβαίως τη «δεξιά πολυκατοικία» αλλά και τα φασιστικά και νεοναζιστικά μορφώματα, όπως είναι η δολοφονική συμμορία της «Χρυσής Αυγής». Το επικίνδυνο αυτό για το λαό μόρφωμα, που βρίσκεται στην υπηρεσία του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, και λειτουργεί ως «μπράβος» των αφεντικών, δεν αποκλείεται να αξιοποιηθεί μελλοντικά «μεταλλαγμένο» (ή μέρος του) μέσα στο κυρίαρχο πλαίσιο διαχείρισης. Γιαυτό και η ανάπτυξη λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος που να ορθώνεται αποφασιστικά στο φασισμό, αλλά και ν’ απαντά και στις αιτίες γέννησης και ανάπτυξης του φαινομένου σε συνθήκες όξυνσης της οικονομικής κρίσης του συστήματος, δεν αποτελεί μόνο συνέχιση της αγωνιστικής παράδοσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του ‘73 ενάντια στη φασιστική δικτατορία, αλλά κυρίως ανάγκη του σήμερα και του αύριο!
Η αντιδραστική προπαγάνδα του συστήματος μιλά απαξιωτικά για τη «γενιά του Πολυτεχνείου», αξιοποιώντας και τη στάση όσων επώνυμων ξεπούλησαν τη συμμετοχή τους στο Νοέμβρη του ’73, και υπηρέτησαν στη συνέχεια το σύστημα, για να προβάλει τη «ματαιότητα» των αγώνων. Όμως δεν πρόκειται για ζήτημα «γενεών». Αλλά για αγώνες του λαού μας ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό που δεν δικαιώθηκαν. Που πρέπει να συνεχιστούν στο σήμερα και στο αύριο. Ξεπερνώντας τα προσχώματα μιας δήθεν αριστεράς που τότε, είτε έβλεπε «προβοκάτορες» στη Νομική και στο Πολυτεχνείο, είτε θεωρούσε τα αιτήματα της εξέγερσης «άκαιρα» ή «αριστερίστικα». Είτε ακόμα έψαχνε για «αντιδικτατορικές ενότητες» ακόμα και με το βασιλιά, και με τις διάφορες Ε.Α.Δ.Ε. Και που σήμερα είτε βρίσκεται στο τιμόνι της επίθεσης όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε αναζητά τα «μεταβατικά στάδια» ή την «αριστερή πρόταση διαχείρισης» του συστήματος αυτού και του «χρέους», με ή χωρίς «εθνικό νόμισμα». Είτε πάλι, όπως το ΚΚΕ, , αυτοπροσδιορίζει ως «αγώνες» τις κομματικές του παρελάσεις στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας, και παραπέμπει την αντιμετώπιση κάθε προβλήματος στην «λαϊκή εξουσία» του αύριο, η οποία θα προκύψει έξω από την καθημερινή σημερινή πάλη του λαού και μάλλον χωρίς… σύγκρουση με το σύστημα και τον ιμπεριαλισμό. Έναν ιμπεριαλισμό του οποίου το ρόλο του επικυρίαρχου που παίζει στη χώρα μας, αρνείται, απορρίπτοντας και με αυτό τον τρόπο το ουσιαστικό περιεχόμενο του αγώνα του Πολυτεχνείου, την επικαιρότητα του αντιιμπεριαλιστικού μηνύματος του.
Ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία μπορούν και πρέπει να ανακαλύψουν και να χαράξουν το δικό τους δρόμο! Να πάρουν την υπόθεση της αντίστασης και της διεκδίκησης στα δικά τους χέρια! Να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους, όπως έκαναν οι αγωνιστές κι ο λαός, το Νοέμβρη του ’73 (κι όχι μόνο), και στον «ρεαλισμό» της ανατροπής της επίθεσης αυτής. Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί πλατειά – και είναι δουλειά της αληθινής Αριστεράς να το κάνει – είναι πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για το λαό, απ΄ το δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης, απ΄ την αναμέτρηση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, και με την πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις – διαχειριστές του, απ΄ την αναμέτρηση με τον ιμπεριαλισμό. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, πρέπει η πραγματική επαναστατική αριστερά να συμβάλλει στη δημιουργία όρων για τη συγκρότηση ενός Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης που να συνδέει την πάλη για τα άμεσα αιτήματα των εργαζομένων και του λαού με τα μεγάλα παλλαϊκά πολιτικά-δημοκρατικά-αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα του λαού, με την προοπτική της ανατροπής του καθεστώτος κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.
Να ευνοήσει τη δημιουργία μικρότερων ή μεγαλύτερων εστιών αντίστασης παντού, σε πόλεις και χωριά, σε γειτονιές και σε χώρους δουλειάς και σπουδών, μέσα κι έξω από τα σωματεία, και τη συνένωση τους σε ένα παλλαϊκό μέτωπο αγώνα που θα έχει σαν βάση την υπεράσπιση των λαϊκών και ταξικών συμφερόντων και αναγκών, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων που κατεδαφίζονται. Του δικαιώματος στη δουλειά, ενάντια στις απολύσεις και στην ανεργία. Της κατάκτησης των συλλογικών συμβάσεων. Του δικαιώματος στην ασφάλιση και στη σύνταξη. Του δικαιώματος στην περίθαλψη και στην παιδεία. Των δημοκρατικών, πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την καταστολή. Για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής του συστήματος και την επίτευξη νικών που θα επιδράσουν θετικά στην παραπέρα συγκρότηση του λαϊκού κινήματος.
Να συμβάλλει στην πολιτικοποίηση των αγώνων και των αντιστάσεων, ξεκαθαρίζοντας πραγματικούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους, αλλά και καταδεικνύοντας τι εξυπηρετούν λογικές και πολιτικές «γραμμές» που προβάλλει ο καθένας. Να συμβάλλει στην οργάνωση και τη μαζικοποίηση των αγώνων αυτών.
Να δουλέψει για τη συγκρότηση μαζικού λαϊκού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια σ΄ όλες τις πλευρές της πολιτικής του, τόσο αυτές που αφορούν την επίθεση στο «οικονομικό επίπεδο» και της εκμετάλλευσης, όσο και στο πολιτικό, στρατιωτικό και γεω-στρατηγικό πλαίσιο. Ενός κινήματος που θα στρέφεται ενάντια στις αμερινανο-ΝΑΤΟϊκές Βάσεις, και στο ΝΑΤΟ, ενάντια στις διευκολύνσεις στα πολεμοχαρή σχέδια των ιμπεριαλιστών, ενάντια σε κάθε εμπλοκή της χώρας σ΄ αυτά. Για την έξοδο της χώρας απ΄ την Ε.Ε. Προβάλλοντας τη λογική πως «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες»!
Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορούν να συνεχιστούν και να δικαιωθούν οι αγώνες του λαού και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο του ’73. Την κατεύθυνση αυτή θέλει να αναδείξει η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, με δράση και πρωτοβουλίες. Και στην υπόθεση αυτή κανείς αγωνιστής δεν περισσεύει!