Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

ΓΙΑ ΤΙΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ

Όπως σε όλη την Ελλάδα έτσι και στο νομό μας, όποτε υπάρχει κινητοποίηση (απεργιακή συγκέντρωση, διαδήλωση κλπ), υπάρχουν ταυτόχρονα δυο έως και τρία διαφορετικά καλέσματα. Αν εξαιρέσουμε την τελευταία απεργία όπου υπήρχαν τρία, στο νομό συνηθίζουν να υπάρχουν δυο:
  • ένα στην Πλατεία Δημαρχείου (κάποια σωματεία, κυρίως δημοσίου, παλιά η Πρωτοβουλία Εργαζομένων και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής ΛΑ-ΑΑΣ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ), που γίνεται μετά από την μη ανταπόκριση σε κάλεσμα για κοινή συγκέντρωση-πορεία
  • και άλλο ένα του ΠΑΜΕ στον Πεζόδρομο, με τα σωματεία που ελέγχει
Σίγουρα το φαινόμενο αυτό είναι αρνητικό και κατανοούμε τον προβληματισμό κάθε καλοπροαίρετου δημοκράτη και κάθε αγωνιστή, κάθε λαϊκού ανθρώπου του τόπου μας για το ζήτημα του διαχωρισμού των εργαζομένων σε διαφορετικές πορείες-πλατείες κλπ.
Σε σχέση με αυτά η ΛΑ-ΑΑΣ έχει να θέσει τα εξής:
Α) Ο διαχωρισμός στον δρόμο είναι αποτέλεσμα ενός διαχωρισμού που έχει προηγηθεί των συγκεντρώσεων, στους χώρους δουλειάς και στην τοπική κοινωνία και είναι πολιτικός διαχωρισμός και όχι επιλογή της στιγμής ή καπρίτσιο.

Β) Το ποιος θα καλεί και πού, για εμάς, θα έπρεπε να έχει συγκεκριμένη ιεράρχηση:
1) Πρώτοι και κύριοι είναι οι εργαζόμενοι με τις Γενικές τους Συνελεύσεις και μετά είναι τα Δ.Σ. των σωματείων και των συλλόγων με απόφαση αγώνα των ίδιων των εργαζομένων και όχι καπέλο από κάποιον συγκεκριμένο χώρο. Φυσικά, εδώ έχουμε τις περιπτώσεις σωματείων που ελέγχονται από πολιτικές δυνάμεις, βλέπε ΠΑΜΕ, και είτε κυρίως μέσα από Δ.Σ., σπανίως από Συνέλευση, είτε από… τίποτα από αυτά, να παίρνουν απόφαση (τα σωματεία) να καλούν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Προσοχή! Όχι το ΠΑΜΕ να καλεί εκεί που καλούν τα σωματεία ή το Εργατικό Κέντρο, αλλά το αντίστροφο!
Και ανοίγοντας μία παρένθεση, μπορεί κανείς εύλογα να ρωτήσει: καλά, δεν μπορεί να υπάρχουν Γενικές Συνελεύσεις (μαζικές και όχι εκφυλισμένες), που οι εργαζόμενοι του συλλόγου ή του σωματείου να αποφασίσουν τη συμμετοχή στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ; Φυσικά και μπορούν μόνο που δεν υπάρχουν τέτοιες. Και αν υπήρχαν θα αναδείκνυαν ένα και μοναδικό πράγμα και αυτό δεν είναι η συμπόρευση του κόσμου με το ΠΑΜΕ, αλλά η ξεκάθαρη διασπαστική τακτική και η ευθύνη του ΚΚΕ στο κίνημα, με τη γνωστή λογική ότι «το κίνημα είναι το κόμμα» και… «πας μη Έλλην βάρβαρος».
2) Έπειτα, έχουν σειρά φορείς και συλλογικότητες της περιοχής, όπως Πρωτοβουλίες και Επιτροπές
και τέλος
3) πολιτικές συλλογικότητες, οργανώσεις και κόμματα.
Δεν σημαίνει ότι αυτή η σειρά για εμάς είναι ένα ζήτημα αρχειακό. Για παράδειγμα, αν σε κάποια απεργία δεν καλέσει κανείς από συλλόγους ή φορείς, τότε μπορεί να καλεί μια πολιτική οργάνωση, χωρίς εμείς να παύουμε να παλεύουμε για το πρώτο. Όπως επίσης σε αντιπολεμικά και αντιιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια, όπου καλούν αντίστοιχες πρωτοβουλίες.
Για να μη μακρηγορούμε άλλο, θα θέλαμε να κλείσουμε με τα εξής και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και στις επόμενες κινητοποιήσεις, όπου είναι όσο ποτέ αναγκαίος ο συντονισμός και η κοινή δράση:

1) Η Λαϊκή Αντίσταση - ΑΑΣ, εδώ και καιρό - και με απ΄ ευθείας και μέσα από τα σωματεία που δρουν οι συναγωνιστές μας - έχει κάνει προτάσεις για κοινές συγκεντρώσεις και πορείες συλλόγων, σωματείων και φορέων στην βάση μιας ελάχιστης πολιτικής συμφωνίας (ανατροπή πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ-κυβέρνησης-κεφαλαίου) και εξασφάλισης του δημοκρατικού δικαιώματος της έκφρασης του κάθε φορέα. Αυτό θα επιδιώξει και στη συνέχεια σε κάθε κινητοποίηση, στους χώρους δουλειάς και στο νομό συνολικά, για να μην υπάρχει διάσπαση και διαχωρισμός των εργαζομένων, ακολουθώντας μία πολιτική με καλέσματα και πρωτοβουλίες όπου μπορεί, σε κατεύθυνση κοινής δράσης… και «όποιος δε θέλει να ζυμώσει ολημέρα κοσκινίζει».

2) Όποιος δε θέλει την κοινή δράση καλά θα κάνει να απολογείται, όχι σε μας, αλλά στον κόσμο της Θεσπρωτίας που έχει ανάγκη τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση - συσπείρωση δυνάμεων, για να μην περάσει ο νέος γύρος της ΒΑΡΒΑΡΗΣ αυτής επίθεσης του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου.

3) Όσες προσπάθειες και να γίνονται από τις δυνάμεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ ή οποιονδήποτε άλλο και για τρίτη διασπαστική συγκέντρωση να βρουν τείχος από τους εργαζόμενους του κλάδου.

4) Όσο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μαζικοποιούν τις γενικές συνελεύσεις, τις συγκεντρώσεις, τις συζητήσεις και τις πορείες, όσο παίρνουν αποφάσεις αγώνα και μένουν στο προσκήνιο, τόσο θα δημιουργούν πρόβλημα και σε αυτούς που φέρνουν την επίθεση αλλά και σε αυτούς που προσπαθούν να τους κρατούν χωριστά.