Η σκοπιά απ’ την οποία βλέπει κανείς ένα πολιτικό εγχείρημα, ένα σχήμα, μια μετωπική συνεργασία (όπως είναι η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, η οποία κλείνει όπου να ’ναι 4 χρόνια ύπαρξης), το τι επιζητά απ’ αυτή, το ποιος θεωρεί ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της, αποτελεί αφετηριακό σημείο, τόσο για το τι είδους αποτίμηση και απολογισμό θα κάνει, όσο και, κυρίως, για το πώς εκτιμά ότι πρέπει να εξελιχθεί. Αλλιώς αποτιμά και προκρίνει ζητήματα κάποιος που εκτιμά ένα σχήμα σαν ένα έμβρυο «ενότητας» ή «πόλου», αλλιώς αν το θεωρεί ως ένα κατά βάση προπαγανδιστικό πολιτικό σχήμα που ο ρόλος του είναι απλά να καταθέτει στο λαό μια σωστή άποψη, αλλιώς αν το θεωρεί ως μια «μερική», «μονοθεματική» συνεργασία, αλλιώς αν το θεωρεί ως ένα σχήμα που πρέπει να τρέχει άκριτα πίσω απ’ την όποια κίνηση άλλων, αλλιώς εάν θεωρεί πως αποτελεί ένα σχήμα που θα το χαρακτηρίζει η ύπαρξη ενός DNA με κινηματικά χαρακτηριστικά, ισορροπημένα με την ύπαρξη πολιτικής φυσιογνωμίας και στίγματος.
Θεωρώ ότι το εγχείρημα ΛΑ-ΑΑΣ πρέπει να κατακτήσει – ουσιαστικά και πραγματικά – και τα δύο αυτά τα τελευταία χαρακτηριστικά. Συμφωνώντας μ’ ένα γενικά θετικό πρόσημο αποτίμησης της συνεργασίας, αλλά και με την ύπαρξη σοβαρών αρνητικών πλευρών (οι οποίες οφείλονται σε γνωστές διαφορές και αντιθέσεις πολιτικών αντιλήψεων ανάμεσα στις εκκινούσες δυνάμεις της συνεργασίας, ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ) πιστεύω πως η ΛΑ-ΑΑΣ πρέπει να διανύσει δρόμο και στα δύο αυτά επίπεδα. Πάντα με στόχο την υπηρεσία της λαϊκής υπόθεσης, για τη δημιουργία ισχυρού λαϊκού κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης, για τη συμβολή στη συγκρότηση Μετώπου Αντίστασης.
Δεν αρκούν για την κατάκτηση πολιτικού στίγματος μόνο οι διακηρύξεις, οι τοποθετήσεις, οι προκηρύξεις για μια σειρά ζητήματα. Οι «καταγραφές» δηλαδή άποψης, που βέβαια αποτελούν εν δυνάμει εργαλεία δράσης και θετικά στοιχεία, αλλά που πρέπει να αποσαφηνίζονται και κυρίως να δένονται με την καθημερινή ζωή και πάλη κι όχι μόνο μέσω της ζύμωσης και της προπαγάνδας. Αυτό το πολιτικό στίγμα δεν μπορεί παρά να είναι ενάντια στην πολύπλευρη ιμπεριαλιστική εξάρτηση (από ΗΠΑ και ΕΕ, όταν μιλάμε για τη χώρα μας), στα σχέδια, τις επεμβάσεις και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών, σ’ όλους τους «προστάτες», ενάντια στον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό (σημ. ανεξάρτητος ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει), στην εξαρτημένη αστική «μας» τάξη, στην αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική των κυβερνήσεων – διαχειριστών, στο φασισμό. Που θα εναντιώνεται σε αυταπάτες και ψεύτικες «διεξόδους», σε ρεφορμιστικές - παλιές και νέες - εκδοχές και σε λεγόμενες «συνδιαχειριστικές» λογικές και στάσεις. Χωρίς ένα τέτοιο στίγμα όλοι θα συμφωνήσουμε πως η δράση ενός σχήματος μέσα στο κίνημα θα επενδυόταν - στην καλύτερη των περιπτώσεων - στον «πολιτικό χυλό». Είδαμε και τις ολέθριες για το κίνημα συνέπειες ενός «κινηματισμού» διαφόρων δυνάμεων μετά την ανάδειξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα, όμως, με την ουσιαστική κατάκτηση μιας τέτοιας πολιτικής φυσιογνωμίας, η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία πρέπει να είναι σχήμα δράσης. Που δεν θα αρκείται απλά και μόνο, για παράδειγμα, σ’ ένα εβδομαδιαίο μοίρασμα μιας προκήρυξης, σ’ ένα κόλλημα μιας αφίσας και σε μια πολιτική εκδήλωση (που σαφώς και πρέπει να γίνονται). Ή μόνο στη συμμετοχή σε γενικές απεργίες ή σε κεντρικές εργατικές ή αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις, την Πρωτομαγιά, το Πολυτεχνείο ή άλλες επετείους (που επίσης πρέπει να συμμετέχει). Ή μόνο σε περιόδους όξυνσης της επίθεσης, όταν ψηφίζονται νέα αντιλαϊκά μέτρα ή σε επισκέψεις εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού ή σε σοβαρή εκδήλωση της φασιστικοποίησης (που οπωσδήποτε κι εκεί πρέπει να συμμετέχει). Πρέπει να έχει τη λογική ανάληψης πρωτοβουλιών στην ίδια την καθημερινή ζωή και δράση. Ν’ ανοίγει ζητήματα και ν’ αναπτύξει πολιτικά αντανακλαστικά απέναντι στα μέτωπα της επίθεσης που διεξάγεται. Μπορεί στα θετικά τής μέχρι τώρα δράσης να πιστώνονται καμπάνιες μιας προηγούμενης φάσης (για την υπεράσπιση της δωρεάν περίθαλψης, για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, για τις εξελίξεις στην Ουκρανία, όπου μπόρεσαν αυτές να φτάσουν), όμως πόσος καιρός έχει περάσει από τέτοιες πρωτοβουλίες; Όταν, μάλιστα, παρά την κινηματική «νηνεμία», δε σταματούν ούτε η ταξική πάλη και η λαϊκή δυσφορία, ούτε η επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – Α.Α.Σ. πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες δράσης, τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Τόσο για αυτόνομη κίνηση, όσο και σε κοινή δράση με άλλες πολιτικές συλλογικότητες και οργανώσεις. Κι αυτό, όχι για να κάνει «ενότητα» μαζί τους, αλλά για να δημιουργηθούν πολιτικά κινηματικά γεγονότα, με ευρύτερη συμμετοχή κόσμου, μέσα στα οποία θα δράσει με το δικό της πολιτικό στίγμα.
Τα ζητήματα στις γειτονιές αφορούν μια πολύ μεγάλη «βεντάλια» μετώπων πάλης, από εργατικά, ευρύτερα λαϊκά, εκπαιδευτικά, ελεύθερων χώρων, ανέργων, μεταναστών, υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, μέχρι τα σημαντικά κεντρικά μέτωπα της επίθεσης. Πεδίο δόξης λαμπρό, θα ’λεγε κανείς! Πόσο, όμως, έχει ανοίξει τη δράση της η ΛΑ-ΑΑΣ σ’ αυτά; Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε, άραγε, «ακτιβισμό»; Ή μήπως παρέμβαση στις εξελίξεις, προχώρημα της άποψης, αλλά και της σχέσης μας με λαϊκό κόσμο και νεολαία, με τον οποίο θέλουμε να δράσουμε από κοινού; Μήπως, τελικά, αποτελεί όρο αναβάθμισης και μαζικοποίησης του εγχειρήματος;
Κάποια (ρητορικά;) «ερωτήματα»:
Εξελίξεις σαν την κατάσταση με το γήπεδο της ΑΕΚ και τη φασιστικοποίηση στη Νέα Φιλαδέλφεια ή με την γκετοποίηση, την εγκληματικότητα και το ρατσισμό στο Μενίδι, ή με το τερατούργημα-κάτεργο που ετοιμάζεται στο Ελληνικό, είναι «έξω» απ’ το πεδίο δράσης της ΛΑ-ΑΑΣ; Και γιατί, άραγε; Μήπως γιατί δεν έχει επαρκή σχέση με τη γειτονιά; Και πώς θα την αποκτήσει; Ή μήπως γιατί κάποια απ’ αυτά τα μέτωπα θεωρείται πως είναι δουλειά ενός δημοτικού σχήματος και όχι της ΛΑ-ΑΑΣ;
Εργασιακοί χώροι σαν τους ΟΤΑ, τις καθαρίστριες των δήμων, τα σούπερ-μάρκετ (με πρόσφατο το παράδειγμα τα Καρφούρ), τα πολυκαταστήματα (τώρα που ισοπεδώνεται και η κυριακάτικη αργία), ή όπου γίνουν απολύσεις, είναι «εκτός» των δραστηριοτήτων της ΛΑ-ΑΑΣ; Και γιατί, άραγε; Επειδή η ΛΑ-ΑΑΣ δεν είναι συνδικαλιστικό, αλλά πολιτικό σχήμα, δεν έχει -άραγε- το ρόλο να προβάλλει συγκεκριμένα, στην πράξη, την πολιτική κατεύθυνση της Αντίστασης που έχει στην προμετωπίδα της; Ή να συμβάλλει στην ευρύτερη λαϊκή στήριξη σε εργατικούς αγώνες;
Πρέπει να παρέμβει ουσιαστικά για τα διόδια στην Β.Α. Αττική ή θα «αρκεστεί» στην ύπαρξη τής εκεί Επιτροπής Αγώνα; Ποια θα είναι η στάση της σε «κρούσματα» φασιστικών επιθέσεων σε γειτονιές ή σε εκφράσεις της κρατικής τρομοκρατίας; Μπορεί να παρέμβει στους ανέργους; Ή έξω απ’ τους ΟΑΕΔ; Έχει λόγο παρέμβασης έξω από σχολεία, σχετικά με τα λαϊκά-εκπαιδευτικά προβλήματα;
Κάποια τέτοια παραδείγματα που τα παράγει η ίδια η ζωή, είτε έχουν τεθεί είτε όχι, μπορούν και πρέπει να είναι θέματα συζήτησης ζωντανών διαδικασιών των συνελεύσεων, οι οποίες πρέπει και ν’ αποφασίζουν και να δρουν.
Πιστεύω πως ένας ζωντανός διάλογος που πρέπει ν’ αναπτυχθεί είτε γι’ αυτά, είτε για άλλα κρίσιμα ζητήματα, τόσο στο ιστολόγιο όσο και στις συνελεύσεις, πρέπει να συμβάλει ουσιαστικά στο προχώρημα της Συνεργασίας.
Γιάννης Βάρλας
Μέλος της Γραμματείας της ΛΑ-ΑΑΣ
4/9/2017
