Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη του εγχειρήματος της ΛΑ-ΑΑΣ αποτελεί η πάλη για την προώθηση του πολιτικού προσανατολισμού της όπως αυτός αποτυπώνεται στο συμφωνημένο πολιτικό πλαίσιο της. Ο διάλογος που έχει ξεκινήσει μπορεί να καταπιαστεί με μια σειρά ζητήματα, όμως η συνεχής συζήτηση για τον επανακαθορισμό του συμφωνημένου πολιτικού πλαισίου που αποτελεί το θεμέλιο από το οποίο πρέπει να ξεκινάμε και πάνω στο οποίο πρέπει να χτίσουμε, θέτει σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξη της πάλης μας. Απ’ αυτή την άποψη η τοποθέτηση συντρόφων σχετικά με τον προσανατολισμό της ΛΑ-ΑΑΣ στην κατεύθυνση των «τριών αντί», το αντιιμπεριαλιστικό, το αντικαπιταλιστικό και το αντισυνδιαχειριστικό τη στιγμή μάλιστα που στο πλαίσιο της ΛΑ-ΑΑΣ διατυπώνεται ότι: «Προχωράμε στο δρόμο της ανάπτυξης της λαϊκής αντίστασης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική επίθεση και το φασισμό, κόντρα σε αυταπάτες και ψεύτικες «συνδιαχειριστικές λύσεις»» και «…να δυναμώσουμε μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα εκείνο τον προσανατολισμό της μαζικής πάλης που στρέφεται ενάντια στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας, του εξωραϊσμού του αστικού κράτους, της υποταγής και της καπιταλιστικής διαχείρισης», μόνο ως πρόβλημα διατυπώσεων δεν μπορεί να ιδωθεί, αλλά αντίθετα πρόκειται για προσπάθεια μετατόπισης του βασικού προσανατολισμού της ΛΑ-ΑΑΣ.
Α) Σε τι συνίσταται ο αντιιμπεριαλιστικός προσανατολισμός της ΛΑ-ΑΑΣ και πώς αποτυπώνεται αυτός στο πλαίσιο της; Διαβάζουμε σ’ αυτό: «Ο μόνος δρόμος για να μπορέσουν οι λαοί να αντικρούσουν τη μελανή αυτή πραγματικότητα (εννοεί των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης εθνών και λαών) είναι να συγκροτήσουν το δικό τους αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης, να σπάσουν τα δεσμά της ξένης εξάρτησης και να ξεφύγουν απ΄ το θανάσιμο εναγκαλισμό της ιμπεριαλιστικής προστασίας, χωρίς ταυτόχρονα αυταπάτες για αντικατάσταση των παλιών, με νέους προστάτες. Γιατί οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες! Το μέλλον τους βρίσκεται στη σύγκρουση με το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα» και πιο κάτω: «Ενάντια στην κυβερνητική πολιτική των εξοντωτικών αντιλαϊκών μέτρων, την υποτέλεια και την υποταγή στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα χρειάζεται να υψωθεί ένα παλλαϊκό μέτωπο αγωνιστικής-συντονισμένης-μαζικής αντίστασης για την απόκρουση και την ανατροπή της. Για την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Για να φύγουν οι αμερικανο-νατοϊκές βάσεις και το ΔΝΤ από τη χώρα μας. Για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας άρχουσας τάξης». Συνοπτικά η αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση μας συνίσταται στην καταγγελία και την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, ενάντια στην ιμπεριαλιστική καταπίεση και υποδούλωση εθνών και λαών και ταυτόχρονα στην πάλη ενάντια στο καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας, ενάντια στο ξένο και ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης.
Β. Με σκοπό να δικαιολογηθεί η προσπάθεια για εισαγωγή του όρου «αντικαπιταλισμός» ακούστηκαν τοποθετήσεις πως «δεν φτάνει μόνο ο αγώνας ενάντια στις βάσεις», και πως ο αγώνας των εργατών για το μεροκάματο και οι οικονομικές διεκδικήσεις των πλατιών λαϊκών στρωμάτων είναι κομμάτι της αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης που πρέπει να έχει η ΛΑ-ΑΑΣ. Οι απόψεις που περιορίζουν με σχηματικό τρόπο την αντιιμπεριαλιστική πάλη μόνο στο ζήτημα της στρατιωτικής εξάρτησης (βάσεις), και θεωρούν ότι ο αγώνας για τις οικονομικές διεκδικήσεις και γενικότερα ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – ολιγαρχίας είναι δήθεν κομμάτι της αντικαπιταλιστικής πάλης δεν αποτελούν μόνο διαστρέβλωση του περιεχομένου της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, αλλά είναι και ξένες προς το πολιτικό πλαίσιο της ΛΑ-ΑΑΣ. Το περιεχόμενο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης συνδέεται άμεσα και καθοριστικά με το σπάσιμο των οικονομικών και πολιτικών δεσμών της εξάρτησης και για την κατάκτηση της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας μας. Το να υποστηρίζεται ότι η πάλη για τις οικονομικές διεκδικήσεις αποτελεί έκφραση της αντικαπιταλιστικής πάλης αυτό είναι ξένο με την πρακτική του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος και ταυτόχρονα υποβιβάζει την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα στο επίπεδο των οικονομικών διεκδικήσεων (οικονομισμός). Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που εισήχθη από το ρεύμα του τροτσκισμού και σηματοδοτήθηκε με αυτό τον τρόπο ο όρος της αντικαπιταλιστικής πάλης ποτέ και πουθενά το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα δεν θεωρούσε πως οι άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος συνιστούν …αντικαπιταλιστική πάλη. Θεωρούσε και θεωρεί πως αυτοί οι επιμέρους αγώνες συνδέονται αναπόσπαστα με το γενικότερο αγώνα του λαού μας για την απαλλαγή του από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Σήμερα στη χώρα μας ο «αντικαπιταλισμός» είναι το «σήμα κατατεθέν» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και χαρακτηρίζει ολόκληρο το ιδεολογικοπολιτικό ρεφορμιστικό της φορτίο. Ως εκ τούτου καθόλου σύμφωνοι δεν είμαστε με την υιοθέτηση του που αν συνέβαινε θα μας καθιστούσε στη συνείδηση ενός κόσμου όμορη πολιτικά δύναμη με δυνάμεις σαν αυτές, την ώρα που ίσα-ίσα η ρεφορμιστική τους πολιτική που καλύπτεται κάτω από βαρύγδουπες «αντικαπιταλιστικές» κορώνες πρέπει να αποκαλυφθεί και να απορριφθεί.
Γ) Σε ό,τι αφορά το κομμάτι της αντισυνδιαχειριστικής κατεύθυνσης θεωρούμε ότι αυτό αποτελεί μόνο μια πλευρά της πάλης που πρέπει να διεξάγει η ΛΑ-ΑΑΣ απέναντι στον ρεφορμισμό και τις ποικιλώνυμες εκδοχές του. Για μια ακόμα φορά διαβάζουμε στο ιδρυτικό κείμενο της ΛΑ-ΑΑΣ: «…Σε διαχωρισμό απ’ αυτές τις πολιτικές κατευθύνσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναρχία), θέλουμε να δυναμώσουμε μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα εκείνο τον προσανατολισμό της μαζικής πάλης που στρέφεται ενάντια στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας, του εξωραϊσμού του αστικού κράτους, της υποταγής και της καπιταλιστικής διαχείρισης». Το να υποκαθιστούμε αυτή τη θέση μόνο με την αναφορά σε αντισυνδιαχείριση αυτό οδηγεί στον περιορισμό της πάλης απέναντι στο ρεφορμισμό και την αναθεώρηση. Την ίδια στιγμή μάλιστα που υποτιμάται η πάλη απέναντι στα αντίπαλα πολιτικά ρεύματα, προωθείται από τη μεριά του ΚΚΕ(μ-λ) ως βασική πολιτική κατεύθυνση αυτή της «κοινής δράσης». Στην πραγματικότητα αυτή η εκδοχή της «κοινής δράσης» αποτελεί διαστρέβλωση της βασικής πολιτικής κατεύθυνσης της ΛΑ-ΑΑΣ. Κι αυτό γιατί ρητά αναφέρεται ότι μιλάμε για «κοινή δράση για συγκεκριμένα κάθε φορά ζητήματα και μέσα στο μαζικό κίνημα». Η «κοινή δράση» που το ΚΚΕ(μ-λ) προκρίνει συνιστά μια διαρκή αναζήτηση όχι κοινής δράσης, αλλά πολιτικής συνεργασίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ που εκτός των άλλων κάνει δυσδιάκριτη την πολιτική οριοθέτησή μας από αυτές τις δυνάμεις. Εμείς θεωρούμε ότι η ανασυγκρότηση του κινήματος σε μια πραγματικά αριστερή κατεύθυνση μαζικής αντίστασης και αντιιμπεριαλιστικής πάλης δεν θα γίνει με συνεχείς προτάσεις συνεργασίας προς τις δυνάμεις του ρεφορμισμού και της αναθεώρησης, αλλά με την ολόπλευρη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση μαζί τους.
9.11.2017
Παναγιώτης Αργυράκης
Μέλος του Συντονιστικού
της Λαϊκής Αντίστασης-Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας Θεσσαλονίκης
