Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018

Να προωθήσουμε με μάχιμο τρόπο την αντιιμπεριαλιστική μας κατεύθυνση! Να αναδείξουμε την πραγματική αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βαδίζουμε στο ασταθές έδαφος μιας ολοένα και πιο ρευστής και επικίνδυνης συγκυρίας, που καθορίζεται σε παγκόσμια κλίμακα από την παρόξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, σε σχέση αλληλοτροφοδότησης με τη γενικευμένη κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Σε ό, τι αφορά τις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις- και όσο το ζήτημα των συμπαγών στρατηγικών συμμαχιών παραμένει για την ώρα εν πολλοίς αναπάντητο- διεξάγεται ένας πόλεμος «όλων εναντίον όλων», με δεσπόζουσα την αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας, συμπαρασύροντας και μια σειρά παικτών περιφερειακής εμβέλειας στις εκάστοτε φλεγόμενες περιοχές της γεωπολιτικής σκακιέρας. Οι ανοιχτές πληγές στο σώμα του πλανήτη, με χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της Συρίας και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, της Ουκρανίας, της Λιβύης και όχι μόνο, φυσικά και δεν πρόκειται να επουλωθούν, αλλά τις προσωρινές ανάπαυλες θα τις διαδέχονται νέες οξύνσεις, τα αδιέξοδα και τα βαλτώματα που συναντούν οι ιμπεριαλιστές στα θερμά πολεμικά μέτωπα θα ακολουθούνται από το άνοιγμα καινούριων, καθώς και την αναζήτηση όρων για συνολικότερες απαντήσεις.

Όσο και αν οι κάθε λογής παράγοντες του συστήματος αρέσκονται να την εμφανίζουν ως «πυλώνα σταθερότητας», η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων που εξελίσσονται στην περιοχή μας. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνο εξαιτίας της νευραλγικής γεωστρατηγικής της θέσης, αλλά πολύ περισσότερο λόγω της τυχοδιωκτικής επιλογής της εξαρτημένης ελληνικής αστικής τάξης να διεκδικήσει αναβάθμιση του ρόλου της, εμπλέκοντας τη χώρα όλο και βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Η πρόσφατη επίσκεψη του Τσίπρα στην Ουάσινγκτον σηματοδότησε ακριβώς την ένταση αυτής της κατεύθυνσης και τις συνέπειες της θα εξακολουθούμε να τις βρίσκουμε στο διάβα μας για πολύ καιρό ακόμα.

Το πλαίσιο που συντίθενται από την αναβάθμιση και επέκταση των βάσεων, τα σχέδια για εγκατάσταση πυρηνικών στον Άραξο, τους αντιδραστικούς αμερικανόπνευστους άξονες με Ισραήλ-Αίγυπτο, τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, τις τετραμερείς και τριμερείς συναντήσεις με χώρες της περιοχής, τα δις για εξοπλισμούς, τις διευθετήσεις για τους ενεργειακούς αγωγούς, είναι δεδομένο και διευρύνεται συνεχώς. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναλαμβάνει ενεργό ρόλο σε αυτήν την κατεύθυνση, απολαμβάνοντας την αντιδραστική συναίνεση του συνόλου του αστικού πολιτικού προσωπικού. Μετατοπίζει ολοφάνερα το κέντρο βάρους στον υπερατλαντικό πυλώνα της εξάρτησης, για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου και προσδοκώντας τα αντίστοιχα ανταλλάγματα.

Η ντόπια αστική τάξη, για άλλη μια φορά, αποδεικνύει πόσο ανιστόρητα και τυχοδιωκτικά είναι ικανή να κινηθεί, όταν διαβλέπει το ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικής στήριξης και εύνοιας για την εκπλήρωση των φιλοδοξιών της. Στη δεδομένη φάση, κάνει τους υπολογισμούς της στη βάση των στριμωγμάτων και αδιεξόδων που αντιμετωπίζει η ανταγωνίστριά της τουρκική αστική τάξη και της έντασης που κλιμακώνεται στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας. Θεωρώντας, λοιπόν, τη συγκυρία κατάλληλη, θέτει-δια στόματος Κοτζιά- μέχρι και ζήτημα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια και ανακήρυξης ΑΟΖ, γεγονός που αποδεικνύει πως το πραγματικό περιεχόμενο αυτών των ενεργειών είναι άμεσα συνυφασμένο με τον αστικό τυχοδιωκτισμό και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις κυριαρχίας, άσχετα από το αν θα ευοδωθούν στην παρούσα φάση.

Την ίδια στιγμή, σπεύδει να στοιχηθεί με τις προωθούμενες από τον αμερικάνικο παράγοντα διευθετήσεις στα Βαλκάνια, σε μια περίοδο που ξεδιπλώνεται έντονη η παρέμβαση του τελευταίου στην «πυριτιδαποθήκη» για να ενισχύσει τη θέση του και τα ερείσματά του απέναντι στον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Συμμορφώνεται στις απαιτήσεις των ΗΠΑ για επιτάχυνση της διαδικασίας «επίλυσης» του «ονοματολογικού» της πΓΔΜ, ώστε αυτή να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και να αναβαθμιστεί περαιτέρω η αμερικανική ιμπεριαλιστική παρουσία. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τους αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς εκατέρωθεν, που σε καμιά περίπτωση δεν αναιρούνται από τους διατεταγμένους «συμβιβασμούς», είναι δεδομένο πως θα συσσωρεύσει ακόμα περισσότερο εύφλεκτο υλικό σε μια περιοχή που βρίσκεται ήδη στα όρια της έκρηξης.

Μπροστά στην αναβάθμιση των κινδύνων από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, τις πολεμικές περιπέτειες στις οποίες μας εμπλέκει η υποτελής άρχουσα τάξη μας, τις αντιδραστικές υποθήκες που εγγράφονται στην περιοχή, τις τεράστιες απειλές που ορθώνονται για το παρόν και το μέλλον των λαών της και του λαού μας, αναδεικνύεται επιτακτικά η διπλή ανάγκη η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ να οξύνει τον λόγο της-ανεβάσει το επίπεδο της δράσης της.

Με έναν κύκλο παρεμβάσεων, πρωτοβουλιών και εκδηλώσεων για αυτά τα ζητήματα σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο την επόμενη περίοδο, μπορούμε να επιχειρήσουμε να συνδεθούμε ουσιαστικότερα με τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία, κάνοντας διακριτή μια άποψη πραγματικά αναγκαία στις σημερινές δύσκολες συνθήκες. Ταυτόχρονα, μόνο γόνιμα προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να λειτουργήσει το άνοιγμα της συζήτησης για όλα αυτά στις τοπικές συνελεύσεις της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ, που πρέπει και μπορούν να προκρίνουν τον τρόπο κίνησης τους με βάση και τις ιδιαιτερότητες της εκάστοτε περιοχής, αλλά και να προετοιμάσουν ένα δυναμικό για την Πανελλαδική της Σύσκεψη.

Πρέπει, επίσης, στην κατεύθυνση που αναφέρουμε να διερευνήσουμε τον τρόπο παρέμβασής μας στις κινητοποιήσεις που έχουν εξαγγελθεί για τις 17 του Μάρτη πανελλαδικά, μέρα που αποκτά μια επιπλέον βαρύτητα, καθώς είναι η επέτειος δύο χρόνων μετά την αντιπροσφυγική συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας. Ο λόγος, πρώτα από όλα, δεν είναι άλλος από τις σοβαρές διαστάσεις που διατηρεί το προσφυγικό ζήτημα στις μέρες μας και την ανάγκη να δοθεί μια διέξοδος κίνησης σε ένα δυναμικό που θέλει να εκφράσει την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες και μετανάστες.

Σε ποια πολιτική βάση, όμως, πρέπει να γίνει αυτό; Γίναμε όλοι μάρτυρες των ορίων που έπιασε η τακτική όσων επιχείρησαν να στριμώξουν την ελπιδοφόρα συμπαράσταση που εξέφρασε ο λαός μας τα προηγούμενα χρόνια μόνο στα στενά όρια του ανθρωπισμού και της υλικής βοήθειας, αφαιρώντας της κάθε πολιτική διάσταση και αφήνοντας τελικά τον κόσμο εκτεθειμένο στο ρατσιστικό-φασιστικό δηλητήριο. Με τον ίδιο τρόπο αφοπλίζει τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες η αντιμετώπιση του ζητήματος υπό το πρίσμα του διπόλου «ρατσισμός-αντιρατσισμός», που καταλήγει από πολλές δυνάμεις που το χρησιμοποιούν από το να αθωώνει τον ρόλο της κυβέρνησης μέχρι και να την αναγορεύει σε «αντιρατσιστή» και «ευαίσθητο» σύμμαχο. Τουλάχιστον αποπροσανατολιστική, επίσης, είναι μια άποψη που επικεντρώνεται κυρίως ή αποκλειστικά στην καταδίκη της κατάπτυστης συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας, αναπαράγοντας αυταπάτες για μια «Ευρώπη των λαών» που θα μπορούσε, σε αντίθεση με την Τουρκία του Ερντογάν, να γίνει φιλόξενο σπίτι για τους πρόσφυγες, αφού πρώτα ξεπεράσει τη φάση του «φρουρίου» στην οποία βρίσκεται σήμερα. Σε συνάρτηση με την προηγούμενη άποψη, όλοι θυμόμαστε πως εκείνα τα συνθήματα που προβάλλονται για «ανοιχτά σύνορα», πέρα από αντίστοιχες αυταπάτες για την Ε.Ε, αλλά και συνολικά για τη φάση και τη φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που εκφράζουν, στην πραγματικότητα συναντήθηκαν το προηγούμενο διάστημα με την αγωνία της ντόπιας αστικής τάξης για το «βάρος» που συνιστούν οι πρόσφυγες και την «ανάγκη» της να διοχετευτούν στις υπόλοιπες χώρες. Οδήγησαν και οδηγούν, επομένως, στην υπόκλιση στις «αντοχές» του συστήματος και τον ρεαλισμό του.

Σε τελική ανάλυση, αυτές οι λογικές δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αφήνουν στο απυρόβλητο τον πραγματικό υπαίτιο, να υπονομεύουν κάθε ενοποιητική βάση των ντόπιων με τους πρόσφυγες και μετανάστες. Και είναι ανάγκη να αντιπαρατεθούμε σε αυτές μέσα στην κίνηση του κόσμου, προτάσσοντας τη δικιά μας αντίληψη: της αλληλεγγύης και κοινής πάλης ντόπιων και μεταναστών σε αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική κατεύθυνση ενάντια στον κοινό εχθρό και του κινήματος διεκδίκησης τους για την κατάκτηση των δικαιωμάτων που ιμπεριαλισμός-κεφάλαιο-κυβερνήσεις τους στερούν.

Τέλος, βαδίζοντας ενόψει της ΔΕΘ του 2018 και αντιμετωπίζοντας την πρόκληση που συνιστά για τα αντιιμπεριαλιστικά-αντιαμερικάνικα αισθήματα του λαού μας το ότι οι ΗΠΑ θα είναι «τιμώμενη χώρα», αλλά και κατανοώντας ότι το γεγονός αυτό εντάσσεται αντικειμενικά στους σχεδιασμούς τους για την περιοχή, η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ οφείλει να προετοιμάζεται και να δρομολογήσει μια πραγματικά πλατιά αγωνιστική αντιιμπεριαλιστική πρωτοβουλία, έτσι ώστε ο λαός και η νεολαία να δώσουν την κατάλληλη απάντηση.

Αντώνης Αποστολάκης (φοιτητής)