1ον: Να έρθει πιο κοντά στη φυσιογνωμία του αριστερού ανοιχτού σχήματος, που με πυλώνες τα 3 αντί και με ειλικρινή διάθεση στη συμβολή στο κίνημα και τα μέτωπα που αναδεικνύει η ταξική πάλη, θα συγκροτείται και θα πορεύεται.
2ον: Να κατακτήσει μια τέτοια πολιτική λειτουργία, που να είναι ελκυστική σε ένα κόσμο που απηύδησε από τις αναρίθμητες εικονικές -είτε εκλογικές κοινοπραξίες, συνδιαμορφώνοντας με τις ιδιαίτερες απόψεις του τις παρεμβάσεις και τις δράσεις που θα συναποφασιστούν.
3ον: Να ανατρέψει μια κατάσταση που ήθελε το σχήμα να ακολουθεί τις αποφάσεις της Γραμματείας ή του συντονιστικού, χωρίς να έχει το κάθε σχήμα τον αυτόνομό του ρόλο, υπονομεύοντας τελικά τη λειτουργία του. Ας αφήσουμε 100 σχήματα να ανθίσουν, παραφράζοντας και μια γνωστή ρήση, με τα συντονιστικά σχήματα να πάρουν το ρόλο τον οποίο πρέπει να πάρουν, αυτό της συγκέντρωσης και του συντονισμού.
4ον: Να γίνει το όχημα εκείνο που θα σπάει την λεγόμενη υγειονομική ζώνη, που θα αφήνει το στίγμα του σε ένα κόσμο που ασφυκτιά από τις ''παραδειγματικές'', τις εικονικές, τις αντικινηματικές φανφάρες της ρεφορμιστικής αριστεράς, που θα αποτελεί ένα πολιορκητικό κριό για να σπάσει το κλίμα της αδράνειας, της απογοήτευσης και των αδιέξοδων λογικών.Επομένως. Πρέπει να μας ενδιαφέρει υπό αυτό το πρίσμα, πως θα ευνοήσουμε την κίνηση των μαζών, στην κατεύθυνση της οικοδόμησης μετώπων πάλης, που με τη σειρά τους θα οξύνουν το κριτήριο του κόσμου της δουλειάς και θα πολιτικοποιήσουν την πάλη τους. Η κατεύθυνση αυτή με τα χρήσιμα εργαλεία της κοινής δράσης μπορεί να ενισχυθεί σε κρίσιμο βαθμό. Άρα καθόλου δεν πρέπει να υποτιμάμε την απεύθυνση στις άλλες δυνάμεις, γνωρίζοντας βέβαια ότι η στοχοθεσία και το πολιτικό τους πρόταγμα ΔΕΝ είναι ούτε καν κοντά σε αυτό που επιδιώκουμε. Οι δυνάμεις αυτές έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, συγκεκριμένες καταβολές, συγκεκριμένη κοινωνική καταγωγή και αναφορά, πράγμα που ΚΑΘΟΛΟΥ δεν ξεχνάμε αλλά και ΚΑΘΟΛΟΥ δεν μας εμποδίζει να απευθυνθούμε σε αυτές, με την άποψή μας, που θέλει να εκφράζει τα εργατολαϊκά συμφέροντα.
Στα Χανιά, δίνοντας και ένα παράδειγμα της δυναμικής της κοινής δράσης, η προσπάθεια της Πρωτοβουλίας Αντίστασης να συμπαρασύρει δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές, στην κατεύθυνση να απαντηθεί ο ξυλοδαρμός του συμπολίτη μας, με σημαία την κατάδειξη του ρόλου των βάσεων που δηλητηριάζει, τραμπουκίζει και μας μπλέκει στον πόλεμο έδωσε ΠΟΛΛΑ.
Έκφρασε πρώτα πρώτα την δίκαιη αγανάκτηση του χανιώτικου λαού, που έχει μπουχτίσει τόσα χρόνια με την ύπαρξη και το ρόλο των βάσεων. Μας έδωσε τη δυνατότητα να παρέμβουμε με αναβαθμισμένο κύρος και απήχηση, δημιουργώντας πραγματικό - πολιτικότατο ζήτημα στην πόλη και να ακούσουν οι χανιώτες την άποψή μας για τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, την επικινδυνότητα των εξελίξεων, ίσως από τις λίγες φορές σε τόσο μαζικό επίπεδο. Έδωσε μια κινητοποίηση μαζική για τα δεδομένα της εποχής, δυναμική και συγκροτημένη στο ζήτημα των βάσεων, του πολέμου, της εξάρτησης. Ανάγκασε μέχρι και το ΚΚΕ, που είχε ξεμπερδέψει με μια ανακοίνωση (old time classic), να έρθει στην συγκέντρωση (έστω και αυτά τα 4 άτομα με τα σημαιάκια που γράφουν ωραία στην κάμερα).
Εμείς λοιπόν, όταν εμπιστευόμαστε τον κόσμο και την άποψή μας, βλέπουμε ότι αυτό που προτάσσουμε μπορεί να γίνει κορμός μιας κίνησης, με την κοινή δράση να παίζει το σημαντικό ρόλο της, ευνοώντας τα μέτωπα και τις αντιστάσεις.
Σημαντικό και συνεκτικό στοιχείο όλων αυτών επιβάλλεται να είναι η αντιπαράθεση απόψεων, πολιτικών προτάσεων και προταγμάτων. Δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς το δυνάμωμα ενός αγώνα, το προχώρημα της υπόθεσης ΧΩΡΙΣ την αντιπαράθεση και την κριτική. Η υποτίμηση των διαφορών και η συγκάλυψη διαφωνιών πάνω σε επίδικα, σίγουρα και αποδεδειγμένα φέρνει χειρότερα στη συνέχεια.
Τοποθετήσεις που θα δίνουν επιχειρήματα, ένα τρόπο σκέψης και θα ευνοούν το διάλογο και την αντιπαράταξη απόψεων είναι όχι μόνο καλοδεχούμενες, αλλά και απαραίτητες θα πω εγώ.
Τοποθετήσεις όμως σαν την προηγούμενη, χωρίς να βάζουν ούτε ένα πολιτικό στοιχείο διαφωνίας και που έχουν την αγωνία να αφήσουν ''δεδικασμένα'', ώστε να μην μπορούμε(;) άραγε να διαφωνήσουμε πάνω στη θέση πχ για τα ελληνοτουρκικά νομίζω ότι βάζουν πρόβλημα και δεν επιτρέπουν στο να γίνει διάλογος με δεδομένη την αμοιβαία ειλικρίνεια και συναγωνιστικότητα.
Πιο συγκεκριμένα, πρώτα να δούμε ότι κριτική στις θέσεις και τις απόψεις δεν σημαίνει λάσπη και διαστρέβλωση. Είναι απαραίτητος όρος για τη συνέχεια και την καλύτερη λειτουργία ενός εγχειρήματος όπως η ΛΑΑΑΣ. Στο ζήτημα τώρα των ελληνοτουρκικών, που είναι και το πιο επίκαιρο. Ας προσπεράσουμε σαν να ειπώθηκε εν τη ρύμη του λόγου και όχι σαν προϊόν ολοκληρωμένης σκέψης, στη μη διαφορά της τοποθέτησής μας από ΣΕΚ, αναρχία κ.λπ.
Ας δούμε όμως τα εξής: Πρέπει να καταγγελθεί ο ρόλος των ιμπεριαλιστών σαν εμπρηστές του πολέμου, του εθνικισμού και του σοβινισμού, του αιματοκυλίσματος χωρών στην περιοχή; Εύκολο θα πει κανείς, ναι. Πρέπει να καταγγελθεί η αστική τάξη και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛΛ που δίνει τη χώρα ορμητήριο, συνάπτει στρατιωτικά τρίγωνα καθ' υπαγόρευση των αμερικανονατοϊκών, επενδύει στον εθνικισμό, φιλοδοξεί να παίξει σημαντικό ρόλο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών βαθαίνοντας την εξάρτηση, έχοντας συστατικά της στοιχεία την υποτέλεια και την μωροφιλοδοξία σαν όψεις του ίδιου νομίσματος; Και εκεί ναι. Βλέπουμε ότι με βάση την ρευστότητα και την ανακατωσούρα στην περιοχή, έχουν αναδειχθεί αντιδραστικές δυνάμεις που θέλουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελός τους; Όντας κεφάλαιο, δεν έχω υπόψη κράτος που να μην επιδιώκει συνεχώς να έχει κατεύθυνση την ισχυροποίηση, το καλύτερο πλασάρισμα, την κόντρα με τα υπόλοιπα. Προφανώς στο ιμπεριαλιστικό πλαίσιο πάντα, που ιδιαίτερα αυτή η περιοχή το αποτυπώνει εντονότατα. Άρα τι εξυπηρετεί στο να καθορίσουμε ποιος έχει το συσχετισμό κάθε φορά να ανοίγει επεισόδια; Με την ίδια λογική, η ελληνική αστική τάξη, τζογάροντας το γεωστρατηγικό της χαρτί, ενισχύοντας το ρόλο της στην περιοχή δεν μοιάζει να κινείται επιθετικά; Άραγε το ζήτημα των 12 μιλίων που αποκλείει την Τουρκία από το Αιγαίο, οι ΑΟΖ, οι εκδηλώσεις στα Ίμια, οι κοινές παρουσίες χρυσαυγιτών κυβέρνησης ή -μιας και αναφέρθηκε-, η εισβολή το '74 στην Κύπρο ήταν και είναι αμυντικές κινήσεις; Το αφήγημα που μίλησε και ο Α.Α. δεν είναι για το αν η Τούρκικη πλευρά κάνει ''Ερντογανιές'', το αφήγημα είναι αυτό που θέλει να εμποτίσει τον ελληνικό λαό για τον ''εθνικό'' κίνδυνο, το δίκιο των εξορύξεων, το δίκιο της αξιοποίησης της χώρας σαν ενεργειακό κέντρο, το δίκιο του κοψίματος σύνταξης για λεφτά για F16, το δίκιο της πλουτοκρατίας.
Αν λοιπόν αποσύρουμε την αντιδραστικότητα του χαρακτήρα της κόντρας των δυο αστικών τάξεων, αν δώσουμε δίκιο στη μια ή στην άλλη πλευρά, αν ξεχάσουμε το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, τότε πρέπει να αποσύρουμε και τα 'ζήτω η ειρήνη και η φιλία των λαών', 'όχι στον πόλεμο', 'καμία αλλαγή συνόρων', 'όχι στον εθνικισμό' και να συρθούμε με την ''αμυνόμενη'' αστική τάξη, φωνάζοντας κάτω τα χέρια από τα σύνορα Τουρκαλάδες! Εκεί να δεις ...προσανατολισμό στο κίνημα.
Γ.Π.
Μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων
