Εκφεύγει των σκοπών του παρόντος η διερεύνηση των μεθόδων με τους οποίους η ΛΑ-ΑΑΣ εμπλέκεται στην εργατολαϊκή πάλη. Όμως δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε ότι όποτε αυτή πήρε μαζικά χαρακτηριστικά, τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν ύστερα από κάλεσμα κάποιου κόμματος ή κάποιας πολιτικής συνεργασίας «κοινής δράσης» μεταξύ των δυνάμεων που αναφέρονται στην Aριστερά.
Απεναντίας χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους, όταν η εργατική-λαϊκή αγανάκτηση ανάγκασε τα συνδικάτα και ιδιαίτερα τις ομοσπονδίες και τις συνομοσπονδίες, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, να κινητοποιηθούν ώστε να βρει διέξοδο και να εκφραστεί.
Εκεί πρωτίστως (στα συνδικάτα και στο μαζικό κίνημα) οικοδομούνται οι όροι για την αντίσταση των εργαζομένων, δρουν και παλεύουν, ενιαιομετωπικά, οι ταξικές δυνάμεις τόσο για την κινητοποίηση των εργαζομένων όσο και για το σωστό πολιτικοσυνδικαλιστικό προσανατολισμό της λαϊκής πάλης και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να κινείται, πρωτίστως, η δράση μας.
1. Έχει τεθεί ο προβληματισμός για το αν τα αιτήματα που προτάσσουμε ως στόχους πάλης «απευθύνονται στο κίνημα ή στο σύστημα». Αφορμή αποτέλεσε το αν υιοθετούμε το σύνθημα «δημόσιο και δωρεάν» ή σκέτο «δωρεάν» σε ό,τι αφορά τις διεκδικήσεις για κοινωνικές παροχές (υγεία, παιδεία, πρόνοια, ασφάλιση, νερό, ενέργεια, μεταφορές κλπ). Ένα θέμα που άπτεται της στάσης που πρέπει να έχει η ΛΑ-ΑΑΣ απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις.
Τίθεται ως άποψη ότι η υιοθέτηση του αιτήματος για το δημόσιο χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών είναι λανθασμένη γιατί τάχα «απευθύνεται στο σύστημα» και προτείνει το χαρακτήρα του θεσμού που θα υλοποιήσει μια κοινωνική ανάγκη. Ότι δηλαδή δεν έχει σημασία πχ αν η κοινωνική ασφάλιση θα είναι δημόσια ή ιδιωτική, αν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, το νερό, η ενέργεια κλπ θα είναι δημόσια ή ιδιωτικά, αρκεί η υπηρεσία τους να παρέχεται «δωρεάν» στο λαό.
Τι σημαίνει η διεκδίκηση δημόσιων κοινωνικών αγαθών; Σημαίνει ότι το λαϊκό κίνημα διεκδικεί την κάλυψή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δηλαδή τη διάθεση των κρατικών εσόδων από τη φορολογία των λαϊκών στρωμάτων, από τις ασφαλιστικές εισφορές, από τα κάθε είδους χαράτσια, στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών με την παροχή «δωρεάν» κοινωνικών υπηρεσιών από το κράτος στις εργατικές λαϊκές οικογένειες, ώστε να μην τις πληρώνουν και δεύτερη φορά σε ιδιωτικούς ή ακόμη και σε κρατικούς φορείς.
Από την άλλη υπάρχει συσσωρευμένη πείρα για το τι σημαίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις αυτών των υπηρεσιών και των κρατικών οργανισμών και φορέων, όπως έχουν προωθηθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, χειροτέρευση των όρων παροχής των κοινωνικών αγαθών στο λαό, ξενοκρατία, αφού ξένα κυρίως μονοπώλια επωφελούνται.
Η αντίληψη ότι δεν μας αφορά ο χαρακτήρας των δομών που παρέχουν τις κοινωνικές υπηρεσίες αμβλύνει την αιχμή ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν ένας ιδιωτικός φορέας να μπορεί να λειτουργήσει και «δωρεάν», χωρίς να έχει άμεσο στόχο το μέγιστο κέρδος και υποβαθμίζει τον αγώνα ενάντια στο βάθεμα της εξάρτησης, που σηματοδοτεί η εκχώρηση βασικών υποδομών (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ) στο ξένο κεφάλαιο.
Σε καμία περίπτωση η πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις ή ο αγώνας για τη διεκδίκηση Δημόσιας Δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Κοινωνικής ασφάλισης κλπ δεν πρέπει να γίνεται με τρόπο που να εξωραΐζει τις υφιστάμενες ΔΕΚΟ ή τη διαμορφωμένη κατάσταση πχ στα νοσοκομεία, στα σχολεία ή στον ΕΦΚΑ.
2. Ο προβληματισμός, σε σχέση με τα αιτήματα, έχει ευρύτερη διάσταση και σχετίζεται με το αν το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα πρέπει να θέτει συγκεκριμένους και «ποσοτικοποιημένους» στόχους πάλης. Π.χ. ένα εργατικό σωματείο πρέπει να διεκδικεί συγκεκριμένο ποσοστό αυξήσεων ή φτάνει να απαιτεί γενικώς αυξήσεις, γιατί αλλιώς μπαίνει στη λογική της «προτασεολογίας στο σύστημα»; Στη βάση αυτή προκύπτουν ερωτήματα. Ενδεικτικά:
✓ Πρέπει ένα εργατικό συνδικάτο να καταθέτει αίτημα με συγκεκριμένο ποσοστό μισθολογικής αύξησης και να το διαπραγματεύεται με την εργοδοσία για υπογραφή ΣΣΕ ή φτάνει να ζητά απλά την υπογραφή «ικανοποιητικής» ΣΣΕ και γενικά αυξήσεων;3. Η διατύπωση αν τα αιτήματα «απευθύνονται στο κίνημα ή στο σύστημα» δημιουργεί σύγχυση. Ας την ξεκαθαρίσουμε. Τα αιτήματα υιοθετούνται και στηρίζονται από το μαζικό κίνημα. Διεκδικούνται και απαιτείται η ικανοποίησή τους από την κυβέρνηση, το κράτος, την εργοδοσία, το σύστημα. Τα αιτήματα μπορεί να είναι ταξικά-αγωνιστικά ή ρεφορμιστικά. Εμείς ζητούμε το μαζικό κίνημα να στηρίζει τα πρώτα και να μην υιοθετεί τα δεύτερα.
✓ Το αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να απαιτεί συγκεκριμένες τιμές στήριξης για τα αγροτικά προϊόντα ή είναι και αυτό «ενσωματώσιμη» πρόταση;
✓ Σωστά διεκδικεί το κίνημα (μαζί με την απόκρουση των αντιασφαλιστικών μέτρων) συγκεκριμένη μείωση του χρονικού ορίου για συνταξιοδότηση πχ στα 60 χρόνια για τους άνδρες και 55 για τις γυναίκες (55 και 50 για τα ΒΑΕ) ή και αυτό αποτελεί «προτασεολογία»;
Έχοντας, πρωταρχικά, ξεκαθαρίσει αυτό, πρέπει να γνωρίζουμε ακόμα πως η ορθότητα ενός αιτήματος ή συνθήματος κρίνεται και από το αν συσπειρώνει τις μάζες στην πάλη τους για τη βελτίωση της υλικής τους κατάστασης και για την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών στόχων.
Ένα αίτημα κρίνεται ως λανθασμένο όταν δεν ακουμπάει στο επίπεδο της συνείδησης των μαζών, το βαθμό συγκρότησής τους και δεν λαμβάνει υπόψη τον ευρύτερο ταξικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης ή ακόμα περισσότερο το ποια τάξη κατέχει την πολιτική εξουσία. Τέτοια αιτήματα πχ ήταν η διεκδίκηση κατώτατου μισθού 1400 € (όταν στην ΕΣΣΕ ήταν 700€), που προωθούσαν το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ και το ΝΑΡ, η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και ο εργατικός έλεγχος κ.α., που θέτουν στο μαζικό κίνημα, σήμερα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ.
4. Το ερώτημα «αν τα αιτήματα απευθύνονται στο σύστημα ή στο κίνημα», περικλείει στο βάθος του και έναν «προβληματισμό» για το αν το λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να διεκδικεί συγκεκριμένους στόχους πάλης, στις συγκεκριμένες συνθήκες, για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών, για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των κοινωνικών αγαθών.
Αν μπορεί και πρέπει να έχει συγκεκριμένα αιτήματα ή φοβάται μήπως τυχόν η προβολή συγκεκριμένων αιτημάτων σημαίνει «προτασεολογία στο σύστημα», δηλαδή προσχώρηση σε «συνδιαχειριστική» λογική.
Υποκρύπτει, τελικά, το ερώτημα αν το εργατικό-λαϊκό κίνημα πρέπει να διεκδικεί συγκεκριμένα δικαιώματα και αν μπορεί να έχει σήμερα τέτοιες κατακτήσεις.
14.2.2018
Σ.Κ.
ΛΑ-ΑΑΣ Φθιώτιδας
