Οι συν. του Μ-Λ ΚΚΕ συχνά εγκαλούν το ΚΚΕ(μ-λ) ότι με τις συνεχείς προτάσεις κοινής δράσης που απευθύνει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις θέλει να σέρνει τη ΛΑ-ΑΑΣ πίσω απ' τις δυνάμεις αυτές.
Είναι ξεκάθαρο για μας ότι μια πολιτική συνεργασία απαιτεί ευρύτερη ιδεολογική και πολιτική συμφωνία, σε μία σειρά πολιτικά ζητήματα και ως εκ τούτου δεν τίθεται θέμα πολιτικής συνεργασίας με αυτές τις δυνάμεις. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί τη δυνατότητα και αναγκαιότητα να επιδιώξουμε μαζί τους κοινή δράση.
Η κοινή δράση περιορίζεται σε συγκεκριμένα κάθε φορά πολιτικά επίδικα, δεν έχει χαρακτήρα μακρόχρονης συνεργασίας, αναζητά το πώς θα εκφράσει την ελάχιστη πολιτική συμφωνία που μπορεί (κι αν μπορεί) να προκύψει και κυρίως γίνεται για να εκφράσει αυτή τη συμφωνία στην πάλη και το δρόμο.
Με όλα τα παραπάνω αλλά και με την πείρα που τουλάχιστον μας έχουν δώσει μια σειρά παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών μόνο καλό μπορεί να μας προσφέρει η κοινή δράση. Γιατί:
1) Πλαταίνει η παρέμβαση μας στο λαό, φτάνει σε περισσότερο κόσμο η άποψή μας.
2) Δίνεται χώρος να γίνει αντιπαράθεση (ακριβώς επειδή οι συνιστώσες της κοινής δράσης έχουν διαφορετικές απόψεις για τα πολιτικά ζητήματα) κάτι το οποίο πρέπει να 'ναι βασικό μας μέλημα, σε μια περίοδο που η πολιτική αντιπαράθεση έχει περιοριστεί έως και εξαφανιστεί μεταξύ των αριστερών πολιτικών δυνάμεων.
3) Ωθεί ευρύτερες μάζες να παλέψουν για ένα συγκεκριμένο στόχο, άρα πετυχαίνεται μεγαλύτερη μαζικότητα απ' όση θα καταφέρναμε αν κινητοποιούμασταν μόνοι μας, καταφέρνουμε πιο αναβαθμισμένες δράσεις, όπως διοργάνωση συλλαλητηρίων που μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε και μαζί με αυτό, οι μάζες μπαίνουν σε κίνηση, άρα οι διαφορετικές απόψεις δοκιμάζονται όχι στο θεωρητικό επίπεδο αλλά στο πεδίο της πάλης. Συμβάλλει (και δεν συγχύζει, όπως διατείνονται οι συν. του Μ-Λ ΚΚΕ) στο να ξεκαθαρίσουν οι σωστές από τις λαθεμένες απόψεις, αυτές που δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα του λαού απ' αυτές που τον οδηγούν σε αδιέξοδα.
Με την ίδια λογική πρέπει να δούμε και τη συμμετοχή μας στα κοινά πλαίσια.
Μέσα από προσπάθειες μας έχουμε πετύχει να συνυπογράψουμε κείμενα που, αν όχι τελείως, σε τεράστιο βαθμό, εκφράζουν τη δική μας πολιτική άποψη, φέρουν το δικό μας στίγμα (π. χ. Νετανιάχου). Φυσικά δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι οι δυνάμεις αυτές τάχα άλλαξαν άποψη π. χ. για τον ιμπεριαλισμό. Είναι αποτέλεσμα αφενός της αντικειμενικής πραγματικότητας που πιέζει σε μια σειρά ζητήματα τις δυνάμεις αυτές να μετατοπιστούν και αφετέρου το αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκούμε εμείς στους χώρους αυτούς. Και με όσες δυνάμεις έχουμε πρέπει να εντείνουμε αυτή την προσπάθεια. Ομοίως και σε άλλες περιπτώσεις που οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην υποκειμενική μας αδυναμία να καθορίσουμε την κατάσταση και το πολιτικό πλαίσιο, να καταφέρουμε να πιέσουμε αποτελεσματικά. Πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι η συνυπογραφή ενός κειμένου αποτυπώνει μια κοινή συμφωνία. Αυτό όμως δεν καταργεί τις διαφορετικές πολιτικές απόψεις και τις διαφωνίες, δεν καταργεί την αυτόνομη ύπαρξη μας.
Έχοντας όλα αυτά στη σκέψη μας προχωράμε σε πρωτοβουλίες κοινής δράσης και δεν έχουμε να υποκρύψουμε κανένα άλλο διαφορετικό πολιτικό σχέδιο. Όμως έχουμε κι εμείς να ρωτήσουμε τους συν. του Μ-Λ ΚΚΕ: Αν κάνουμε την παραδοχή ότι όταν συνυπογράφονται κοινά κείμενα με σωστό πολιτικό πλαίσιο με δυνάμεις που στην πραγματικότητα διαφωνούν, δηλ. άλλα πιστεύουν κι άλλα υπογράφουν και για το λόγο αυτό προκαλείται σύγχυση, τότε η άποψη της Πορείας στους φοιτητικούς συλλόγους που λέει ότι πρέπει να κατατίθενται προτάσεις αντί για πολιτικά πλαίσια, με ποιον ακριβώς τρόπο βοηθά στο ξεκαθάρισμα των πολιτικών διαφωνιών; Πώς διαχωρίζονται οι απόψεις σε αυτή την περίπτωση, ειδικά όταν τις προτάσεις τις ψηφίζουν και στηρίζουν κι άλλες δυνάμεις; Και δεν μπορεί να απαντηθεί αυτό το ερώτημα με το επιχείρημα ότι οι φοιτητικοί σύλλογοι είναι μαζικό κίνημα, ειδικά σε μια περίοδο που η χρόνια αποσυγκρότηση τους απαιτεί την πολιτικοποίηση του φοιτητόκοσμου, την αναβάθμιση της πολιτικής αντιπαράθεσης των απόψεων που κατατίθενται στο φοιτητικό κίνημα, την υπεράσπιση ύπαρξης και κατάθεσης πολιτικών πλαισίων, ως μια διαδικασία που αναδεικνύει την ύπαρξη και πάλη των διαφορετικών απόψεων.
Ένα τελευταίο σχόλιο: Επειδή μαζί με τις υπόλοιπες μομφές στις οποίες αναφερθήκαμε ακούμε και το ότι το ΚΚΕ(μ-λ) ψάχνει πρώτα τα βρει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ. λπ. και μετά απευθύνεται στη ΛΑ-ΑΑΣ και φέρνει το Μ-Λ ΚΚΕ "προ τετελεσμένων" (π.χ. αντιπολεμική διαδήλωση το Μάρτη) έχουμε να απαντήσουμε ότι: 1) το ΚΚΕ(μ-λ) παίρνει πρωτοβουλίες και καλεί σε ανοιχτές κοινές συσκέψεις όλων των οργανώσεων, μαζί και του Μ-Λ ΚΚΕ και καταθέτει εκεί την πρόταση του ανοιχτά 2) Μια μετωπική πολιτική συνεργασία που θέλει να παρέμβει στη νεολαία και το λαό και να εκθέσει την άποψή της, πρώτα και κύρια θα πρέπει να αναζητήσει τους τρόπους αυτούς και δευτερευόντως ας συζητήσει και τα δήθεν "κακώς κείμενα". Αυτό που προέχει να συζητήσουμε είναι αν υπάρχει η αναγκαιότητα να γίνει αντιπολεμικό συλλαλητήριο. Η άποψη "Ήρθαμε προ τετελεσμένου, ήμασταν αναγκασμένοι να αρνηθούμε" είναι αντίστροφη και προβληματική. Γιατί οδηγεί στην ακινησία της συνεργασίας.
Ι.Γ.
ΛΑ-ΑΑΣ Ανατολικών Συνοικιών Θεσ/νίκης
