Όχι μία άλλα τρεις φορές δεν μπορέσαμε να συνεννοηθούμε στα πλαίσια της Λαϊκής Αντίστασης -ΑΑΣ στην Θεσσαλονίκη σχετικά με τις αναγκαίες αντιδράσεις για τις διαδοχικές επισκέψεις Νετανιάχου (Ιούνιος 2017), Ρίβλιν (Ιανουάριος 2018) και την αμερικάνικη αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής της Ιερουσαλήμ (Δεκέμβριος 2017). Εκ μέρους των εκπροσώπων του Μ-Λ ΚΚΕ προβλήθηκαν προφορικά και γραπτά διάφορα επιχειρήματα. Κυρίως υπογραμμίστηκε πολλές φορές η άρνηση τους να συμπράξουν σε πρωτοβουλίες με άλλες οργανώσεις που από κοινού θα καλούν σε κινητοποιήσεις για ένα ορισμένο στόχο, βασισμένο σε μια κοινή ανακοίνωση- κάλεσμα στο οποίο να διατυπώνονται οι βασικοί λόγοι της κινητοποίησης και τα κεντρικά αιτήματα της. Δηλαδή η στοιχειώδης πολιτική προϋπόθεση που μοναχά οι στρεβλώσεις της καθ' ημάς ποικιλώνυμης αριστεράς την έχει βάλει και αυτή στον πάγκο του...χασάπη της λογικής.
Το πόσες προτάσεις θα έχει ένα κοινό κάλεσμα και από ποιον αριθμό προτάσεων και μετά αυτό μετασχηματίζεται σε κοινό πλαίσιο το οποίο μαζί με άλλα θα υφαίνουν το δίχτυ με το οποίο θα απαχθεί η ΛΑΑΑΣ για την καθολική πολιτική συνεργασία με την Ανταρσύα η την ΛΑΕ το αφήνω για τους πιο ευφάνταστους. Εδώ θέλω να μιλήσω για την πραγματική διαφωνία μας όπως πολύ σωστά τέθηκε στο τίτλο μιας σχετικής παρέμβασης στον διάλογο αλλά η αναζήτηση της χάθηκε στις.... λεπτομέρειες.
Οι αντιδράσεις για τις επισκέψεις ισραηλινών αξιωματούχων η διαφορετικά ο αγώνας ενάντια στις διακρατικές σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ έχουν προ πολλού σταματήσει να υπαγορεύονται μόνο(η κυρίως) από την σωστή επιταγή να βρισκόμαστε διαρκώς αλληλέγγυοι με τους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της πατρίδας τους. Δυστυχώς βρισκόμαστε εδώ και αρκετά χρόνια μπροστά σε μια ενιαία στρατηγική όλων των ελληνικών κυβερνήσεων να ενισχύσουν πολύπλευρα τις σχέσεις με το Ισραήλ, να φτιάξουν άξονα όπως λένε και να τον χρησιμοποιήσουν για εκδουλεύσεις στις ΗΠΑ και για επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς. Σημαντική πλευρά αυτής της πολιτικής είναι η άσκηση πίεσης στην Τουρκία. Οι επισκέψεις Καμμένου στο Ισραήλ, του ισραηλινού επιτελάρχη στην Αθήνα και το άρθρο του Βορίδη που ζητά από την κυβέρνηση να ακολουθήσει την πολιτική Τραμπ για την Ιερουσαλήμ είναι τα τελευταία επεισόδια αυτής της επικίνδυνης σχέσης που αναπτύσσεται. Αυτά εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τον λαό μας όπως σωστά λέει και ο τελευταίος Λαϊκός Δρόμος αλλά και για την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή.
Η επίσκεψη Ρίβλιν δεν ήταν ένα ταπεινό προσκύνημα στους τόπους από τους οποίους ξεκίνησε το μαρτύριο των Θεσσαλονικιών Εβραίων. Το περιεχόμενο των δημόσιων παρεμβάσεων ήταν μια δηλητηριώδης ένεση στις φιλοδοξίες της ελληνικής ελίτ και της διπλωματίας της αλλά και μια πολεμική παρέμβαση στα τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο. Ειδικά η αναφορά του για την μετατροπή της σε....θάλασσα ειρήνης! παραλείποντας την Τουρκία ήταν μια κανονική εμπρηστική ενέργεια που και αυτή έχει παίξει τον ρόλο της για τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες γύρω από την Κύπρο. Για να μην παρεξηγηθώ καθόλου δεν σημαίνει αυτό πως οι επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας εκεί είναι δικαιολογημένες. Η άλλη πλευρά της επίσκεψης η οποία τονίστηκε ιδιαίτερα και συνδυάστηκε με την θεμελίωση του Μουσείου του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος είχε και αυτή την σημασία της. Ξαναείδαμε την πάγια τακτική να χρησιμοποιείται η τραγική μοίρα των χιλιάδων Εβραίων για να φιμωθεί κάθε φωνή αντίδρασης στην σύγχρονη πολιτική του Ισραήλ με την απειλή να χαρακτηριστεί αντισημιτισμός. Η ομιλία του Μπουτάρη είναι η επιτομή της ανιστόρητης αφήγησης για την συνενοχή όλης της Θεσσαλονίκης άλλα και όλου του ελληνικού λαού για τα όσα έγιναν τις μοιραίες ημέρες του 1943 αλλά και αργότερα με τις περιουσίες και τα μνημεία της εβραϊκής κοινότητας Είναι χαρακτηριστικό πως η κινητοποίηση εμπρός στο αμερικάνικο προξενείο ενάντια στην επίσκεψη Ρίβλιν αποσιωπήθηκε με προκλητικό και επίμονο τρόπο ακόμη και από “αριστερά” τοπικά Μέσα της πόλης. Από αυτήν – παρά την αρχική συμφωνία- αποσύρθηκαν την τελευταία στιγμή δυνάμεις σαν την Ανταρσύα, την ΛΑΕ και την ΟΚΔΕ ενώ το ΚΚΕ απέφυγε έστω μια τυπική διαμαρτυρία.
Στην Θεσσαλονίκη λοιπόν είχαμε πολύ περισσότερους λόγους να οργανώσουμε (για την ακρίβεια να πρωταγωνιστήσουμε) από κοινού με τις Παλαιστινιακές ενώσεις τις κινητοποιήσεις που έγιναν. Στην κινητοποίηση ενάντια στον Νετανιάχου μάλιστα συμμετείχαν και σωματεία εργαζόμενων όπως οι ενώσεις των εκπαιδευτικών γεγονός που την έδινε ευρύτερη διάσταση. Ακριβώς σε αυτήν λοιπόν επιλέχθηκε εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ όχι μόνο να αρνηθεί την συμμετοχή της ΛΑ-ΑΑΣ αλλά και να μην συμμετέχει ούτε μόνο του! Με το επιχείρημα πως δεν τηρήθηκαν οι διαδικασίες! Διαδικασίες που όταν τηρήθηκαν στην δεύτερη και στην τρίτη περίπτωση είχε και πάλι αρνητική στάση. Στην τρίτη περίπτωση μάλιστα όταν ήταν ολοφάνερο πως υπήρχε κίνδυνος να μην γίνει κινητοποίηση ύστερα από τις προαναφερόμενες υπαναχωρήσεις. Και εδώ νομίζω πως υπάρχει μια από τις σημαντικές διαφορές μας. Διαφορά που εμφανίζεται συχνά όταν είναι προφανές πως χρειάζονται να παρθούν πρωτοβουλίες δράσης, να συσπειρωθούν δυνάμεις, να οργανωθούν κινητοποιήσεις.
Ποια είναι αυτή η διαφορά; Θα αποφύγω έναν ορισμό. Θα παρουσιάσω αυτό που αντιλήφθηκα εγώ αλλά και πως στην πράξη φάνηκε. Για εμάς ύστερα από όσα έγραψα παραπάνω, ήταν προφανές πως έπρεπε να κάνουμε κάθε προσπάθεια για να ακουστεί μια διαφορετική φωνή από την κυρίαρχη που επεδίωκε να μονοπωλήσει για να θεωρηθεί πως εκφράζει όλη την πόλη. Ακόμη και...ολιγάριθμη κατά τον σ. Αλεξίου. Όχι για να πάρουμε μετά την μεζούρα αλλά για λόγους πρόδηλα σημαντικούς που αφορούν όχι μόνο την ιστορία αλλά κυρίως το παρόν και το μέλλον! Για τους εκπροσώπους του Μ-Λ ΚΚΕ το κριτήριο ήταν εάν η κινητοποίηση θα έμπαινε στην.... άθροιση τέτοιων συμφωνιών που υφαίνουν ένα συνολικότερο πολιτικό πλαίσιο συμφωνίας και συνεργασίας με δυνάμεις, τις οποίες η ΛΑ-ΑΑΣ θεωρεί ότι έχουν βαθιά λαθεμένη πολιτική κατά τον σ. Ράπτη. Για τους εκπροσώπους του Μ-Λ ΚΚΕ ήταν προτιμότερο να μην γίνει παρά να εμπλακούμε.... στον επικίνδυνο και αποπροσανατολιστικό ιστό της συνεργασίας. Πέστε όπως θέλετε αυτήν την διαφορά μας! Βρείτε όσες δικαιολογίες θέλετε! Να ξέρετε όμως πως αυτή η διαφωνία μας δεν έγινε στο κενό αλλά κάτω από το βάρος όσων πολιτικών δεδομένων εξέθεσα παραπάνω. Δεν ήταν ούτε αποτέλεσμα κάποιου ανύπαρκτου ηγεμονισμού, ούτε για κάποιο καπρίτσιο. Ούτε φυσικά υποδηλώνει πλεόνασμα ή έλλειμμα αγωνιστικότητας όπως διατείνεστε πως σας κατηγορούμε! Ήταν και δυστυχώς συνεχίζει να είναι μια βαθιά διαφορά αντίληψης που μας εμποδίζει να βάλουμε από κοινού τις δυνατότητες μας στην υπηρεσία της ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων και να τις πολλαπλασιάσουμε. Μπορεί να μην συμφωνούμε αλλά τουλάχιστον να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε!
Δ. Παυλίδης
