Είναι γνωστό σε πολλούς το ανέκδοτο, με εκείνον που διαχρονικά και παρά τις αυξήσεις τιμών στα καύσιμα, όταν ερχόταν η κουβέντα για τις τιμές τους απαντούσε με ιδιαίτερη αφέλεια… «δεν ξέρω τι μου λέτε, εγώ 200 δραχμές βενζίνη έβαζα, 200 βάζω…». Παρέκαμπτε ο δυστυχής δηλαδή πως η κίνησή του με το περιεχόμενο του καυσίμου που ανάλωνε τον απομάκρυνε από τον προορισμό του. Όμως γι αυτόν, το βασικό ήταν η δυνατότητα που είχε στην τσέπη του, ανεξάρτητα αν αυτό τον οδηγούσε αλλού γι' αλλού.
Στην πολιτική και κινηματική πράξη ωστόσο, οι εμμονές σε κοκκαλωμένα σχήματα που έχει κανείς στο μυαλό του, χωρίς να δοκιμάζει και να αναλύει τις συγκεκριμένες συνθήκες που μπορεί να περπατήσει η επεξεργασία του, έχει σοβαρότερες συνέπειες από τα χαμόγελα και την θυμηδία ενός ανέκδοτου.
Και ας έρθουμε για παράδειγμα στο «μακεδονικό».
Έχοντας σαν κεντρικό μπούσουλα την αντίληψη της «κοινής δράσης», ακούστηκε από αρκετές πλευρές και μάλιστα με στεντόριο καταγγελτικό ύφος, πόση αδυναμία επιδείξαμε ως ΛΑ-ΑΑΣ (με ευθύνη του Μ-ΛΚΚΕ βέβαια…) που δεν επιδιώξαμε να γίνει αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση με τους επίσης σταθερά επιλεγόμενους «κοινοδρασίτες».
Υπάρχει ένα καίριο ερώτημα. Μπροστά στο εθνικιστικό παραλήρημα, που εκδηλώθηκε και τροφοδότησε τα συλλαλητήρια στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, το σκέπασμα των επιδιαιτητών «δυτικούς ιμπεριαλιστές… κηδεμόνες τους ΝΑΤΟικούς αξιωματούχους… διπλωμάτες των ΗΠΑ και των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών…» όπως αναφέρει και η ανακοίνωση της ΛΑ-ΑΑΣ (Γενάρης 2018), ποια ήταν η τοποθέτηση των συνήθων κοινοδρασιτών μας;
Η απάντηση είναι γνωστή και αρκετά διαδεδομένη για να αναλώσει κανείς χώρο ώστε να παραθέσει όσα «αντιεθνικιστικά» κατά κύριο λόγο και σχεδόν αποκλειστικά υπάρχουν στις ανακοινώσεις και τις τοποθετήσεις τους.
Και αλήθεια τι θα προσέφερε μία κοινή κινητοποίηση μαζί τους με παρονομαστή τον αντιεθνικισμό και μόνο, συσκοτίζοντας το βασικό πρόβλημα που είναι η όποια λύση της ονοματοδοσίας, και όσων βρίσκονται πίσω δίπλα και απροκάλυπτα εμπρός από το θέμα που είναι η ιμπεριαλιστική διεύθυνση της ορχήστρας, τι περιεχόμενο θα έδινε στον λαό και σε ποια κατεύθυνση ;
Στο κίνημα, στην κατεύθυνση που θέλουμε να δώσουμε, η επιδίωξη της ενιαιομετωπικής πολιτικής, ήταν πάντα ένας βασικός άξονας άσκησης της πολιτικής δράσης μας.
Αυτό ποτέ δεν σήμαινε πως η ενιαιομετωπική δράση και κυρίως σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα, για να επιτευχθεί, θα αγνοούσε τα βασικά προτάγματα των καθηκόντων από την άποψη του πολιτικού περιεχομένου, περιοριζόμενη σε δύο ή τρία συνθήματα ή διατυπώσεις που θα μπορούσαν από κοινού να υπάρξουν σε μια αφίσα ή σε ένα κάλεσμα, παραλείποντας τα υπόλοιπα, άρα προσαρμοζόμενη σε ένα στρεβλό πολιτικό μήνυμα.
Τέτοια ενιαιομετωπική δράση είναι προφανές πως οφείλουμε να την απορρίψουμε. Όχι γιατί είμαστε «στενοί» και «περίεργοι», αλλά γιατί επιδιώκουμε πως μέσα από αυτή την δράση να καταφέρουμε να δώσουμε έναν πολιτικό προσανατολισμό που να κάνει ένα βήμα μπροστά στην συνείδηση των μαζών, με μια πολιτική στόχευση, που θα είναι προωθητική, και όχι σε μια λαθεμένη κατεύθυνση.
Όταν λοιπόν μιλάμε για την ανάγκη των μετώπων καλό είναι να θέτουμε και τα σχετικά κριτήρια, όπως περίπου και σε συντομία αναφέρθηκαν παραπάνω.
Και φυσικά όχι να αντικαθιστούμε μονότονα την ανάγκη για την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, σε ένα επαναλαμβανόμενο σχήμα απεύθυνσης και μόνο σε συγκεκριμένες πολιτικές συλλογικότητες, και ειδικά μέσα από μια διολίσθηση και ιδιότυπη λείανση των αιχμών της πολιτικής μας άποψης, έτσι που να «ακουμπούν» στις επεξεργασίες και στα βασικά συνθήματα που προβάλλουν οι επιλεγόμενοι αποδέκτες της «κοινής δράσης».
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ…«ΚΑΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ»
Διάβασα επίσης στον διάλογο, τοποθετήσεις που έθεταν ερωτήματα για το από πού απορρέει το υποτιθέμενο δικαίωμα της πανελλαδικής γραμματείας να ορίζει και να περιορίζει το δικαίωμα των τοπικών ΛΑ-ΑΑΣ, να επεξεργάζονται ζητήματα, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ή να ελέγχουν τι και πως πράττουν τα τοπικά σχήματα.
Υπάρχουν δύο ζητήματα. Το πρώτο αφορά τον χάρτινο πύργο της υποτιθέμενης και καθόλα περιοριστικής σε ότι αφορά τις πρωτοβουλίες των σχημάτων αντίληψης των «κακών» της πανελλαδικής γραμματείας (που τυχαίνει οι καταγγελλόμενοι να είναι …οι του Μ-ΛΚΚΕ, από τις εκκινούσες δυνάμεις της πολιτικής συνεργασίας). Ένα παράδειγμα γι΄ αυτό δεν παρουσιάστηκε… Γιατί ; μα απλά γιατί δεν υπάρχει.
Το ότι υπήρξαν διαφορετικές απόψεις που εκφράστηκαν και στην γραμματεία, για δράσεις και πρωτοβουλίες που πάρθηκαν ή δεν πάρθηκαν είτε κεντρικά είτε τοπικά, σαφώς και υπήρξαν και θα υπάρχουν. Φυσικά και η γραμματεία όπως όφειλε να δίνει, και έδωσε πληθώρα κατευθύνσεων για τον προσανατολισμό και την κίνηση των δυνάμεων της ΛΑ-ΑΑΣ για διάφορα θέματα σε έναν θετικό απολογισμό μέχρι τώρα της πολιτικής συνεργασίας, όφειλε ταυτόχρονα να διατηρεί μιαν ορισμένη επίβλεψη για την τήρηση των κοινά συμφωνηθέντων από την πρώτη πανελλαδική σύσκεψη της ΛΑ-ΑΑΣ και των αποφάσεων που επικύρωσαν οι δύο (καθυστερημένα, και χωρίς την παραμικρή ευθύνη των σ. του Μ-ΛΚΚΕ γι’ αυτό) συγκλίσεις της πανελλαδικής επιτροπής εντός του 2017.
Το δεύτερο ζήτημα. Που αφορά και την πολιτική ουσία. Θέλουμε μία ΛΑ-ΑΑΣ των πολλών και διαφορετικών διαμορφώσεων ; Θέλουμε μία ΛΑ-ΑΑΣ που θα λέει διαφορετικά πράγματα από πόλη σε πόλη και από γειτονιά σε γειτονιά ; Θέλουμε μία ΛΑ-ΑΑΣ με ένα βασικό πολιτικό χάρτη, για ζητήματα που θα τίθενται στην κεντρική πολιτική αρένα με ίδιες ή με διαφορετικές απαντήσεις ;
Μα αν ισχύουν τα δεύτερα δεν χρειάζεται να μιλάμε για πολιτικές συνεργασίες, δεν χρειάζεται να βασανιζόμαστε για τα έτσι ή τα αλλιώς πολιτικά προτάγματα, δεν χρειάζεται να καταγγέλλουμε ούτε γραμματείς ούτε φαρισαίους.
Αν όμως θέλουμε μια πολιτική συνεργασία, της βασικής συμφωνίας, πάνω από όλα της ανάγκης να υπάρξει και να δράσει, όχι ως σύμπραξη δυνάμεων ευκαιριακής πολιτικής συνεύρεσης, αλλά μιας ορισμένης συμβολής στο κίνημα και επιμονής σε ένα προσανατολισμό για την ανάτασή του, οφείλουμε να επιδιώξουμε την μεγιστοποίηση της δυνατότητας της, ακριβώς στη βάση μιας πολιτικής σύγκλισης και συμφωνίας, σεβόμενοι τις διαφορετικότητες μεν, αλλά εμμένοντας στον τρόπο προχωρήματος της υπόθεσης αυτής έως του σημείου που η σύγκλιση και συναντίληψη είναι εφικτή. Έως εκεί που συμφωνούμε με άλλα λόγια.
Είναι αρκετή η μέχρι τα τώρα πολιτική συμφωνία που έχει επιτευχθεί στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ; Στις γενικές κατευθύνσεις όπως έχουν μέχρι τα τώρα διαμορφωθεί και κατά καιρούς επικαιροποιηθεί έχουμε ένα σωστό μάχιμο και προωθητικό πλαίσιο, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες για έναν σωστό προσανατολισμό του κινήματος και που επίσης διευκολύνει τη δράση μας. Έχουμε βέβαια την ανάγκη να υπάρξουν τοποθετήσεις σε ζητήματα που δεν έχει υπάρξει σύγκλιση και συναντίληψη, ενώ έχουν εκδηλωθεί σοβαρές διαφορές στις προσεγγίσεις. Αυτές δεν μπορούν να λυθούν με την επιβολή της μιας αντίληψης πάνω στην άλλη, ούτε με de facto καταστάσεις και πρωτοβουλίες που προσπαθούν έξω από τα πλαίσια της βασικής συνδιαμορφωμένης συμφωνίας, να δημιουργήσουν όρους προηγούμενου, ώστε να συνιστούν «υπόδειγμα» για το επόμενο διάστημα.
H συζήτηση για το εύρος και τις πραγματικές διαστάσεις των διαφοροποιήσεων, η αναζήτηση του κοινού τόπου μέσα σε ένα πλαίσιο συναγωνιστικής - συντροφικής ατμόσφαιρας που οφείλουμε να οικοδομήσουμε, μπορεί να δικαιώσει την πρόθεσή μας «να πάμε μακριά».
Ότιδήποτε άλλο θα έχει τον παρονομαστή της υπονόμευσης μιας προσπάθειας που έχει διανύσει μια διαδρομή όχι εύκολη, αλλά πάντως με θετικό πρόσημο.
Γ.Α. μέλος της γραμματείας. 8.3.2018
