Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλοι και φίλες,
Το τελευταίο διάστημα χαρακτηρίζεται από σοβαρές εξελίξεις. Υπογράφηκαν και προωθούνται σημαντικές πολιτικές συμφωνίες της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών, σε μια σειρά επίπεδα, που στρέφονται ενάντια στους εργαζόμενους και στο λαό της χώρας μας. Με αφορμή αυτές και στον αντίποδα της μελανής πραγματικότητας που ζει καθημερινά ο λαός, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχει τη σημερινή κρατική διαχείριση του συστήματος, επιδίδεται σε μια σειρά «πανηγυρισμούς». Πανηγυρισμούς για την «επίλυση» -τάχα– του χρόνιου προβλήματος με τη γειτονική χώρα, την πΓΔΜ. Πανηγυρισμούς για το ότι «προχωρεί» και η «διευθέτηση» προβλημάτων με άλλες γειτονικές χώρες (όπως π.χ. η συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας –Αλβανίας). Πανηγυρισμούς επίσης για το λεγόμενο τέλος των μνημονίων, για την επίτευξη συμφωνίας με τους «δανειστές», που θα μας βγάλει δήθεν απ’ το «τούνελ», για την απαρχή της «ανάπτυξης» που θα φέρει τάχα δουλειές και θα «χαλαρώσει τη θηλιά». Μια θηλιά βέβαια που σφίγγει συνεχώς το λαό και την οποία προωθεί η ντόπια μεγαλοαστική τάξη λογαριάζοντας τα δικά της οικονομικά οφέλη αλλά και στην στήριξη και σε κάποια «ανταλλάγματα» απ΄ τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά.
Μ΄ αυτούς τους «πανηγυρισμούς», ο ΣΥΡΙΖΑ – παρά τους κλυδωνισμούς και τα προβλήματα που δημιουργούνται με τον άλλο κυβερνητικό εταίρο, τους ΑΝΕΛ απευθύνεται, από τη μια πλευρά, προς το λαό προσπαθώντας να τον εξαπατήσει για το περιεχόμενο των συμφωνιών που υπέγραψε και να αποκρύψει το αντιδραστικό περιεχόμενο τους. Απο την άλλη, απευθύνεται στους ίδιους τους ιμπεριαλιστές, στους αμερικάνους και στην ΕΕ, με «επίσημο –πλέον- αστικό κουστούμι» για να τους τους διαβεβαιώσει πως αποτελεί -και το απέδειξε -μια ικανή και υπεύθυνη δύναμη που μπορεί να διαχειριστεί την αντιλαϊκή πολιτική με τις ίδιες ή και μεγαλύτερες αξιώσεις που το έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και να προωθήσει σημαντικά τις επιδιώξεις τους στο γεωστρατηγικό επίπεδο.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλοι και φίλες,
Η σημερινή μας εκδήλωση πραγματοποιείται παραμονή της έναρξης της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ που γίνεται στις Βρυξέλλες στις 11-12 Ιούλη. Πραγματοποιείται σε μια περίοδο σοβαρών εξελίξεων όσον αφορά την όξυνση, την ένταση και την αναβάθμιση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους ισχυρούς του πλανήτη, τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, Γερμανίας, Γαλλίας, και στο τι συνέπειες έχει η αντιπαράθεση αυτή για τους λαούς, για την ειρήνη και τη ζωή τους. Η αντιπαράθεση ΗΠΑ – Ρωσίας, ΗΠΑ-Κίνας, ΗΠΑ-ΕΕ σε όλο τον πλανήτη και ειδικά στα μέτωπα του πολέμου στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, στην Κορεάτικη Χερσόνησο και στην Νότια και Ανατολική Θάλασσα της Κίνας, καθιστά την διεθνή κατάσταση πολύ επικίνδυνη. Μια κατάσταση που μυρίζει μπαρούτι. Αυτό μπορεί να το δει, καθένας, σε μια σειρά εξελίξεις: Στο ότι η στρατιωτική αντιπαράθεση στη Συρία και στη Μέση Ανατολή, με άμεση εμπλοκή ΗΠΑ, Ρωσίας και άλλων δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και περιφερειακών δυνάμεων παραμένει «θερμή». Στο ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αναβαθμίζει το μέτωπο της αντιπαράθεσης με το Ιράν, με την αποχώρηση απ’ τη συμφωνία για τα πυρηνικά, μια κίνηση που έχει κι άλλους αποδέκτες, καθώς στοχεύει και στην περικύκλωση της Ρωσίας και στις σχέσεις ΕΕ-Ιράν. Στο ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εντείνει τον οικονομικό πόλεμο προς ΕΕ και Κίνα με την επιβολή δασμών.
Θα δει, επίσης, καθένας, την όξυνση της διεθνούς αντιπαράθεσης στις λεγόμενες «φυγόκεντρες» τάσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές της ΕΕ που ενισχύονται, παράλληλα με την αστάθεια και την ενίσχυση των ακροδεξιών εθνικιστικών ρευμάτων. Χαρακτηριστικές εδώ ήταν οι εξελίξεις στην Ιταλία και ιδιαίτερα η τελευταία κυβερνητική κρίση στην ίδια την ιμπεριαλιστική Γερμανία. Η ρευστότητα και η όλο και δεξιότερη μετατόπιση αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου για το λεγόμενο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα». Την ίδια στιγμή το λεγόμενο «μεταναστευτικό», δηλαδή το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων των λαών των ζωνών του πολέμου και της εξαθλίωσης, που δημιούργησαν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές και οι κάθε είδους εκμεταλλευτές, συνεχίζει αμείωτο, δημιουργώντας προβλήματα και συνθήκες «κοινωνικής βόμβας» μέσα στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα. Γι’ αυτό και ετοιμάζονται νέα σκληρότερα μέτρα αντιμετώπισης των θυμάτων του πολέμου, νέες αντιπροσφυγικές και αντιμεταναστευτικές «συμφωνίες», νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στις εξαρτημένες χώρες, σαν τη δική μας, την πΓΔΜ ή την Τουρκία, παράγονται και εκφράζονται και οι άλλες όψεις, της αντιδραστικής πολιτικής: ο σωβινισμός, ο εθνικισμός και ο τυχοδιωκτισμός. Στα ελληνοτουρκικά δεν πρέπει να υπάρξει καμία επανάπαυση όσον αφορά τις προθέσεις των ιμπεριαλιστών και των εξαρτημένων αστικών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία. Οι κυρίαρχες τάξεις Τουρκίας και Ελλάδας μπορεί να έχουν… συνεργασία ενάντια σε αγωνιστές πολιτικούς πρόσφυγες, ωστόσο, οι σχέσεις τους, κάτω και από την υποδαύλιση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, παραμένουν σε ένταση,όπως έδειξαν και μια σειρά γεγονότα και τυχοδιωκτικές κινήσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Οι πρόσφατες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στην Τουρκία ανανέωσαν την κυρίαρχη πολιτική της άρχουσας τάξης με την επικράτηση του Ερντογάν –χωρίς να επιλύσουν βέβαια τα προβλήματά της. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική της Τουρκίας που έφερε την εισβολή της και την κατοχή του Αφριν στη Συρία, τυχοδιωκτικές κινήσεις της σε Αιγαίο και Κύπρο και τις τοποθετήσεις της σαν την «αναθεώρηση» της συνθήκης της Λοζάνης, δηλαδή, των συνόρων θα συνεχισθεί. Την ίδια στιγμή η ντόπια άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση συνεχίζουν και κάνουν παραπέρα βήματα σε πολιτικό, στρατιωτικό και ενεργειακό επίπεδο σε συμφωνία με τους ισραηλινούς σιωνιστές δολοφόνους, στο πλαίσιο της συμμαχίας με τα κράτη του αμερικανικού τόξου στη Νοτιονατολική Μεσόγειο. Γενικότερα, έχουν δώσει στην εξωτερική πολιτική της χώρας τον χαρακτήρα του αμερικανοΝΑΤΟϊκού «γεωπολιτικού μεντεσέ» στη Νοτιανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, όπως την περιέγραψε χαρακτηριστικά ο αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα.
Με αυτήν την πολιτική η όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο Αιγαίο ανακυκλώνεται, ενώ εντείνεται και η απειλή επιβολής διχοτομικού σχεδίου στην Κύπρου.
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις για την αποτροπή των κινδύνων και περιπετειών που εγκυμονούνται, είναι αναγκαίο να δυναμώσει η κοινή πάλη των λαών της Ελλάδας, της Τουρκίας, και της Κύπρου, ενάντια στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και στην πολιτική των κυρίαρχων τάξεων στις χώρες τους. Οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου πρέπει να αντιταχθούν στον εθνικισμό και στην πολιτική υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό. Να εναντιωθούν σε σχέδια αλλαγής συνόρων και αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων
Ταυτόχρονα με όλα αυτά, κεφάλαιο κι ο ιμπεριαλισμός βαθαίνουν τη – στρατηγικού τύπου – επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη και στους εργαζόμενους, στα δικαιώματά τους, στη δουλειά, στο μεροκάματο και στο μισθό, στην ασφάλιση, στην περίθαλψη, στη σύνταξη, στην εκπαίδευση, στις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, στη ζωή την ίδια.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλοι και φίλες,
Στη σύνοδο του ΝΑΤΟ εκτός από άλλα σοβαρά ζητήματα της «ατζέντας» όπως είναι η ενίσχυση των στρατιωτικών του δυνάμεων και των σωμάτων επέμβασης, θα αποφασισθεί και η έναρξη των διαδικασιών ένταξης της πΓΔΜ στον ιμπεριαλιστικό αυτό συνασπισμό. Αυτό απαιτούν τα σχέδια των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, λόγω του οξυμμένου ανταγωνισμού τους με το ρώσικο ιμπεριαλισμό. Για να συνεχίσουν την περικύκλωση της Σερβίας, για ν’ ανακόψουν τα ερείσματα του ρώσικου ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, να προλάβουν την κινέζικη διείσδυση στην περιοχή, για να εδραιώσουν περισσότερο την πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία τους σ΄ αυτά. Και είναι αυτά τα σχέδια που «πίεσαν» για την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ της Ελλάδας και της πΓΔΜ, κι όχι η λεγόμενη πρόθεση του Τσίπρα και του Ζάεφ, και των εξαρτημένων αστικών τάξεων των δύο χωρών, να λυθούν τα προβλήματα ανάμεσα στις δύο χώρες με διευθέτηση του ονοματολογικού κλπ. Γιατί οι εξελίξεις αυτές δεν έχουν ως βασικό στόχο την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών με την επίλυση του ζητήματος του ονόματος της γειτονικής χώρας, την αντιμετώπιση αλυτρωτισμών κ.ο.κ. Αν μια συμφωνία που 25 χρόνια τώρα δεν στάθηκε δυνατό να επιτευχθεί, συνάφθηκε, φέτος, μέσα σε ελάχιστο χρόνο ανάμεσα στις δύο χώρες, αυτό δεν έγινε γιατί υπήρξαν λαϊκά κινήματα στις δυο χώρες που πίεσαν και την επέβαλαν αλλά γιατί για τη σύναψη της πίεσε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Αυτός την επέβαλε και αυτό ακριβώς προσδιορίζει το περιεχόμενο της συμφωνίας που είναι, ακριβώς, προϊόν της αμερικανοΝΑΤΟικής υπαγόρευσης και της υποτελούς πολιτικής των κυβερνήσεων Ελλάδας και πΓΔΜ.
Έτσι φτάσαμε στη «Συμφωνία των Πρεσπών» η οποία βέβαια έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει, και η έκβαση της θα εξαρτηθεί και από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και αντιπαραθέσεις στην υλοποίηση της, στην πΓΔΜ και στην Ελλάδα, αλλά και απ’ την εξέλιξη των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις συνέπειες που παράγουν στις εξαρτημένες χώρες, στις μεταξύ τους σχέσεις, και στο πολιτικό σύστημα διαχείρισης των τελευταίων.
Μια συμφωνία αντιδραστική, που όχι μόνο δε διασφαλίζει την ειρήνη και τη φιλία ανάμεσα στους λαούς, όπως διατυμπανίζουν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ, αλλά αντίθετα, παράγει κινδύνους διαιώνισης εντάσεων στις δύο χώρες και ανάμεσα τους και εμπλοκής σε στρατιωτικά πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών Εγκυμονεί κινδύνους γιατί εδραιώνει ακόμα πιο βαθειά και πιο σταθερά στα Βαλκάνια, τους κύριους πυροδότες του πολέμου, τους αμερικάνους και το ΝΑΤΟ, που θα στήσουν μια νέα μεγάλη στρατιωτική βάση στην ΠΓΔΜ, δίπλα στα άλλα ορμητήρια που έχουν, απ’ το Κόσοβο μέχρι τη Σούδα.
Γιατί «αξιοποιούνται» απ΄ τους ιμπεριαλιστές οι «πρόθυμες» κυβερνήσεις της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ (όπως και των άλλων χωρών της περιοχής) στα πολεμοχαρή τους σχέδια στο πλαίσιο των ανταγωνισμών τους.
Γιατί, όπως έχει δείξει και η πρόσφατη ιστορία των Βαλκανίων, της πάλε ποτέ ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, των ελληνοτουρκικών σχέσεων, των εξελίξεων σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, στη Μέση Ανατολή και σε άλλα σημεία του πλανήτη, είναι οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές, κύρια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που τροφοδοτούν και πυροδοτούν παραπέρα το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς. Γιατί και η ίδια η συμφωνία περιέχει σημεία που δίνουν λαβή για να χύνεται το εθνικιστικό δηλητήριο. Και γιατί το έδαφος πάνω στο οποίο γεννιούνται εθνικισμοί και αλυτρωτισμοί, είτε στην Ελλάδα, είτε στην ΠΓΔΜ, σε συνθήκες οξυμένης οικονομικής κρίσης και απουσία συγκροτημένου εργατολαϊκού κινήματος, εξακολουθεί να υπάρχει.
Γιατί δεν έχουμε καμιά «εμπιστοσύνη» στις άρχουσες τάξεις και τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ. Γιατί η πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας των αρχουσών τάξεων, της στήριξης σε «προστάτες», έχει ως άλλη όψη του νομίσματος, το σωβινισμό, τον εθνικισμό και τους τυχοδιωκτισμούς, απέναντι στους γείτονες λαούς. Σαν κι αυτούς που σήμερα εκφράζουν οι ακραία αντιδραστικές, ακροδεξιές, νεοναζιστικές, σκοταδίστικες αλλά και «επίσημες» αστικές πλευρές, απ’ τη «Χρυσή Αυγή» και την εκκλησία, μέχρι τη ΝΔ, αλλά που αύριο μπορεί να εκφράσει και πιο ξεκάθαρα και η επίσημη κρατική πολιτική, με ή χωρίς ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΛΑ-ΑΑΣ στέκεται απέναντι στη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ με τη θέση που υποστηρίζει ότι οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι λαοί συνολικά, των Βαλκανίων χρειάζεται να αναζητήσουν μια ειρηνική προοπτική και ένα ασφαλές μέλλον στην κατεύθυνση που εναντιώνεται στην ιμπεριαλιστική κηδεμονία, στους εθνικισμούς, τους αλυτρωτισμούς και στην υποτέλεια, στις επεκτατικές βλέψεις και στις επαναχαράξεις συνόρων. Που στηρίζει το απαραβίαστο των συνόρων, την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία των χωρών και στρέφεται κατά της ιμπεριαλιστικής «προστασίας». Που καλεί σε αγώνα τον ελληνικό λαό, σε κοινό αγώνα τους Βαλκανικούς λαούς ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η ανάπτυξη ενός σταθερού, ρωμαλέου και μαζικού αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού-διεθνιστικού κινήματος είναι η καλύτερη γέφυρα για την φιλία και τη συνεργασία των λαών!
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλοι και φίλες,
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτή που έχει επιδείξει πολύ πλούσιο έργο υποταγής στους «φίλους και σύμμαχους» αμερικάνους και στο ΝΑΤΟ, το οποίο αλωνίζει στο Αιγαίο, που αναβαθμίζει τις αμερικάνικες βάσεις και τάζει νέες, ολοκλήρωσε και τη λεγόμενη διαπραγμάτευσή της με το ΔΝΤ και την ΕΕ, με την περιβόητη συμφωνία του Eurogroup στις 21 του Ιούνη. Μια συμφωνία που όχι μόνο δεν σημαίνει το τέλος της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά αντίθετα, σηματοδοτεί έναν νέο γύρο έντασής της. Μια συμφωνία που αντανακλά και έναν προσωρινό συμβιβασμό ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ (ΔΝΤ) και αυτών της ΕΕ (κύρια Γερμανίας), που ανταγωνίζονται σε σχέση με το «ελληνικό χρέος». Ένα χρέος που δεν έχει δημιουργηθεί, βέβαια, από τον λαό αλλά από την πολιτική της εξάρτησης της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την ληστρική πολιτική των ιμπεριαλιστών απέναντι στη χώρα μας. Ένα χρέος που δεν πρόκειται να «κουρευτεί». Θα πληρωθεί ολάκερο και απλά το ένα τρίτο του θα έχει 10 χρόνια επιμήκυνση περιόδου αποπληρωμής στους ιμπεριαλιστές τοκογλύφους. Και αυτό θα γίνει μέσα από νέα αιματηρά για το λαό «πρωτογενή πλεονάσματα», μέχρι το 2060 (και πέρα), νέα πακέτα σκληρών μέτρων (ανεξάρτητα απ΄ το πώς θα ονομαστούν) και υπό τη συνεχή και αυστηρή εποπτεία των ιμπεριαλιστών, τέσσερεις φορές το χρόνο.
Κι αν για την άρχουσα τάξη της χώρας αποτελεί ακόμα ερώτημα αν η συμφωνία του Eurogroup αποτελεί επίτευξη κάποιου είδους και κάποιου βαθμού «ανάσας» για λογαριασμό της, το σίγουρο είναι πως οι όροι ζωής της εργατικής τάξης και του λαού θα χειροτερεύσουν, η καπιταλιστική εκμετάλλευση θα αγριέψει, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση θα βαθύνει.
Ένα δείγμα αποτέλεσε το πρόσφατο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων της λεγόμενης 4ης αξιολόγησης, με τα 88 προαπαιτούμενα, με το χτύπημα σε μισθούς και συντάξεις, τις περικοπές και τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, που ήρθαν να προστεθούν στα προηγούμενα. Την πραγματικότητα αυτή δε μπορούν να την καλύψουν οι δήθεν «φιλεργατικές» υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνει πλέον να ομολογεί πως δεν υπάρχει καν ζήτημα επιστροφής στην «προ μνημονίων» κατάσταση, εννοώντας φυσικά οτιδήποτε είχε κατακτηθεί απ΄ τους εργαζόμενους.
Για τη στάση του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει νέα εύσημα απ΄ τους ιμπεριαλιστές, δημιουργώντας πρόβλημα και στον επίδοξο αυριανό διαχειριστή, τη ΝΔ. Ένα πρόβλημα σοβαρό, που εντείνεται απ’ τις συνέπειες του λεγόμενου μακεδονικού, και της ανάγκης προχωρήματος των απαιτήσεων των ΗΠΑ, που πρέπει να υπηρετήσει και η ΝΔ με πνεύμα «ρεαλισμού», παρά τα «βαρίδια» των «ριγμένων» αστικών αντιδραστικών σοβινιστικών πλευρών και κραυγών.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πολιτικών εξελίξεων ολόκληρο το αστικό πολιτικό σκηνικό διαχείρισης ταράσσεται. Ταράσσεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την απειλή του Καμμένου να μην ψηφίσει την συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή, αλλά και την αποχώρηση βουλευτών από τους ΑΝΕΛ και τη μείωση της κοινοβουλευτικής δύναμης του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Η ΝΔ είναι μέσα στην πίεση να στοιχηθεί με την συμφωνία των Πρεσπών που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές κηδεμόνες της αλλά και στην πίεση των ακροδεξιών-εθνικιστικών φωνών κατά της συμφωνίας των Πρεσπών που την πλαισιώνουν.
Τα μορφώματα της λεγόμενης «κεντροδεξιάς»/ «κεντροαριστεράς» (ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ποτάμι κοκ) αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα συγκρότησης και ρόλου από την αστική και συστημική πάντα σκοπιά, όπως δείχνει και η διάσπαση της ΚΙΝ.ΑΛΛ με την αποχώρηση του Ποταμιού. Η κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, η πολιτική της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, η συνεχιζόμενη όξυνση της κρίσης του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, η πολιτική συγκυβέρνησης με τους δεξιούς-εθνικιστές των ΑΝΕΛ, η πολιτική «ξεπλύματος» της «Χρυσής Αυγής» απ΄ την κυβέρνηση, τροφοδοτούν την ακροδεξιά και νέο-ναζιστικά αντιλαϊκά μορφώματα, με πολύ επικίνδυνες συνέπειες για το λαό, τη νεολαία και τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες-πρόσφυγες.
Συνολικά το πολιτικό σκηνικό διαχείρισης χαρακτηρίζεται από μια ολοένα και δεξιότερη μετατόπιση αλλά κι από μια ρευστότητα, που φέρνει στο προσκήνιο εκδοχές για κυβερνητικό ανασχηματισμό και βουλευτικές εκλογές.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό οι παρεμβάσεις των αριστερών, προοδευτικών, αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε όλα τα πολιτικά γεγονότα οφείλουν να συμβάλουν στη συγκρότηση, την ένταση, την πολιτικοποίηση και τη μαζικοποίηση των αγώνων, των αντιστάσεων του και των διεκδικήσεων του λαού, σ΄ όλα τα επίπεδα, με την αποδυνάμωση των αυταπατών ότι τα λαϊκά προβλήματα λύνονται με βουλευτικές κάλπες.
Είναι φανερό πως η κατάσταση του οργανωμένου κινήματος των εργαζομένων και του λαού, αλλά και συνολικότερα η έκφραση αντιστάσεων και διεκδικήσεων, μαζικά απ΄ το λαό, είναι άσχημη. Και αυτό όχι με ευθύνη των εργατικών και λαϊκών μαζών. Ούτε μόνο λόγω της απογοήτευσης τμημάτων του λαού απ΄ τη λεγόμενη «πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς». Αλλά και λόγω της πολιτικής γραμμής και της στάσης μιας σειράς δυνάμεων που αναφέρονται στο λαό και στην Αριστερά, όσο και στο εργατικό κίνημα.
Οι πολιτικές των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όχι μόνο δε συμβάλλουν στο ξέσπασμα και την οργάνωση εργατικών αγώνων, όχι μόνο τους υπονομεύουν, όχι μόνο εγκαταλείπουν ακόμα κι αυτές τις εθιμοτυπικές «απεργίες-τουφεκιές», αλλά συνεχίζοντας στη ρότα της υποταγής στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, προβάλλουν ανοιχτά τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και υποταγής, όπως έκαναν και φέτος κατά το πέρασμα των μέτρων της 3ης αξιολόγησης το Γενάρη, κατά τη γενική απεργία της 30ης Μάη, αλλά και πριν λίγες εβδομάδες κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για την 4η αξιολόγηση και το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021».
Το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ) όχι μόνο δε συγκροτεί ταξικό και εργατο-λαικό κίνημα αντίστασης – διεκδίκησης και αγώνα, αλλά οι όποιες εικονικές «μαζικές κινητοποιήσεις», στην ουσία κομματικές παρελάσεις του, πραγματοποιούνται με μορφή απόσπασης από τις πλατιές εργαζόμενες μάζες, της διάσπασης των μαζικών συλλαλητηρίων και διαδηλώσεων και συχνά υποτάσσονται στη λογική της στήριξης των προτάσεων νόμου και των παρεμβάσεων του ΚΚΕ στη βουλή.
Οι εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις είτε «ανακαλύπτουν» στις κινήσεις του ΠΑΜΕ το «νέο, από τα κάτω (;;;) εργατικό κίνημα», είτε κρατούν στάση απαράδεκτη, άρνησης συμμετοχής σε απεργία σαν κι αυτή που κράτησαν στις 30 του Μάη.
Είναι ζωτική ανάγκη για την εργατική τάξη και το λαό να ξεσπάσουν νέοι αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης και ν’ αναβαθμιστούν ποιοτικά, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, που δεν «περιμένει».
Ο εργαζόμενος, λαϊκός κόσμος να κατανοήσει ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί και ψεύτικοι φίλοι του και να κατακτήσει το κίνημά του και οι αγώνες του χαρακτηριστικά ταξικής συγκρότησης. Κι εδώ υπάρχει πολύ δουλειά να γίνει και πολύς δρόμος να διανυθεί. Και η ΛΑ-ΑΑΣ έχει σημαντικό ρόλο να παίξει. Παίρνοντας πρωτοβουλίες δράσης –αυτόνομα ή σε κοινή δράση στο κίνημα- επιχειρηματολογώντας και προβάλλοντας την πολιτική της φυσιογνωμία, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και επίθεση, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και ενάντια στις ψεύτικες «λύσεις» συνδιαχείρισης και στο ρεφορμισμό.
Αν το μέτωπο του αγώνα ενάντια στην επίθεση στους όρους ζωής και στα δικαιώματα του λαού και των εργαζόμενων είναι ζωτικό και κρίσιμο, το αντιπολεμικό–αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης είναι επίσης -απ΄ τα πράγματα- σε πρώτο πλάνο.
Το τελευταίο διάστημα μια σειρά πολιτικές δυνάμεις προχώρησαν σε κινήσεις δημιουργίας αντιπολεμικών κινήσεων, πρωτοβουλιών και συντονισμών. Αποτελεί ανάγκη του λαού μας –κι απ΄ αυτή τη σκοπιά πρέπει να το βλέπουμε πάντα- η ύπαρξη μίας πραγματικής και μαζικής αντιπολεμικής κίνησης, που να έχει πραγματική δράση, για να συμβάλει στην αποτροπή άσχημων για το λαό μας –και για τους άλλους λαούς– εξελίξεων, ν’ αντισταθεί στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, στην υποτέλεια και στον εθνικισμό. Σε μια τέτοια κίνηση, θα εκφράζονται –ακόμα και θα συγκρούονται– διαφορετικές πολιτικές λογικές, για μια σειρά σοβαρά, ζωτικά, και καθημερινά πολιτικά –και όχι γενικώς μόνο «ιδεολογικά» όπως παρουσιάζουν διάφορες πλευρές– ζητήματα.
Η Λαϊκή Αντίσταση–Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, θέλει να συμβάλει σε μια τέτοια κίνηση στην οποία, ενώ θα συντονίζονται ευρύτερες δυνάμεις, θα προβάλει την αντιιμπεριαλιστική – αντιπολεμική κατεύθυνση στο κίνημα, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, στο ΝΑΤΟ, στις βάσεις, στην αμερικανοΝΑΤΟϊκή κυριαρχία, στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, ενάντια στα σχέδια πολέμου και στον εθνικισμό, ενάντια σε κάθε είδους -πραγματικούς ή επίδοξους (στα μυαλά κάποιων)–ιμπεριαλιστές «προστάτες». Θα προβάλει επίσης την ειρήνη, τη φιλία και την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, ενάντια στους κοινούς τους εχθρούς. Των λαών των Βαλκανίων, των λαών της Ελλάδας, της Κύπρου, της Τουρκίας, του Κουρδιστάν.
Η ΛΑ-ΑΑΣ εκτιμά επίσης πως παραμένει ως πολύ σημαντικό μέτωπο για ανάληψη πρωτοβουλιών δράσης, αυτό του προσφυγικού–μεταναστευτικού, όπου θα υπάρξουν σοβαρές αντιδραστικές εξελίξεις απέλασης ή εγκλεισμού, για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, με τη νέα συμφωνία της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστές, στην τελευταία σύνοδο κορυφής.
Μια πολύ σημαντική πανελλαδική πρωτοβουλία βρίσκεται επίσης σε εξέλιξη ενόψει της φετινής ΔΕΘ το Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη, στην οποία τιμώμενη χώρα απ την κυβέρνηση θα είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Και μόνο αυτό το γεγονός αποτελεί μια ωμή πρόκληση απέναντι στο λαό μας και τους γειτονικούς λαούς. Η πρωτοβουλία αυτή πρέπει να στηριχθεί μαζικά με κινήσεις, με προπαγάνδιση σε χώρους εργαζομένων, νεολαίας και γειτονιάς και με συμμετοχές και απ΄ την Αθήνα, ώστε ν’ αποτελέσει ένα σημαντικό πολιτικό κινηματικό γεγονός αιχμής, μετά το καλοκαίρι.
Τέλος, αύριο στις 6.30 μμ στα Προπύλαια μια σειρά δυνάμεις διοργανώνουν συγκέντρωση και διαδήλωση προς την αμερικάνικη πρεσβεία, εκφράζοντας την αντίθεση στη σύνοδο και στα σχέδια του ΝΑΤΟ. Η ΛΑ-ΑΑΣ σας καλεί να συμμετάσχετε μαζικά!
Οι καταστάσεις το απαιτούν. Μπορούμε και πρέπει να συμβάλλουμε πραγματικά και ουσιαστικά –με πρωτοβουλίες, παρεμβάσεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις- στη συγκρότηση κινήματος σ΄ όλα τα επίπεδα. Και πρώτιστα σ’ αυτά που έχουν να κάνουν με τη ζωή του λαού, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις, το ψωμί, τη δουλειά, την ασφάλιση και την περίθαλψη. Αλλά και ενάντια στη φρίκη του πολέμου, στα αιμοσταγή σχέδια των ιμπεριαλιστών και των κάθε είδους υποτακτικών τους.
