Θα ήθελα και εγώ από την μεριά μου να αναφερθώ σε αυτά τα ζητήματα, καθώς είναι σε πλήρη εξέλιξη και προκαλούν ένα ευρύτερο ενδιαφέρον από πολύ κόσμο. Καταρχάς θέλω να πω ότι η σημερινή εκδήλωση της ΛΑΑΑΣ γίνεται σε μία φορτισμένη ατμόσφαιρα λόγω του γεγονότος ότι αυτές τις ώρες βρίσκεται στη χώρα μας, στην πόλη μας, εδώ στην Αθήνα, ο επικεφαλής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και σίγουρα όταν έρχονται τέτοια πρόσωπα, δεν έρχονται για καλό.
Βέβαια βλέπουμε αυτές τις μέρες τις εικόνες και στην τηλεόραση νάρχεται εδώ να μας κάνει κήρυγμα δημοκρατίας, κήρυγμα του πώς πρέπει να είναι οι κοινωνίες, η δικαιοσύνη, αξίες, ιδανικά, κ.λ.π, , και από κάτω οι γνωστοί αλλά και νέοι κλακαδόροι, τα παιδιά αυτά της εκφυλισμένης αριστεράς, της κυβερνώσας αριστεράς, να χειροκροτούν όλα αυτά τα πράγματα.
Αυτά μας «φορτώνουνε». Δεν πρέπει να μας «φορτώνουνε», όμως, μόνον συναισθηματικά. Βασικά η φόρτιση πρέπει να είναι πολιτική και ιδεολογική. Δηλαδή βλέποντας αυτά τα πράγματα θα πρέπει να κατανοούμε, όχι μόνο εμείς οι κομμουνιστές αλλά όλος ο κόσμος, ότι αυτοί είναι εχθροί μας, αυτοί είναι επικυρίαρχοι, αυτοί ευθύνονται και οι ντόπιοι εδώ υποτακτικοί τους, για πάρα πολλά πράγματα σ΄ αυτή τη χώρα.
Εμείς βέβαια δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο τα πρόσωπα, πρέπει να βλέπουμε τις πολιτικές. Ο Ομπάμα παρουσιάστηκε εδώ ως διανοούμενος, ως ο κήρυκας της δημοκρατίας, και από την άλλη ο «σκληρός και τρομερός» Τράμπ, ο οποίος έρχεται να μας τρομοκρατήσει και να μας φοβερήσει με τις απειλές και όλα όσα εξαγγέλει.
Νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στο σωστό μέγεθος και να βγάλουμε ακριβή συμπεράσματα. Γιατί πολλές φορές στο παρελθόν έχουμε ξαναδεί τέτοιες εξελίξεις, παλαιότερα με τον Ρήγκαν, με τον Μπούς τον νεότερο κλπ. Απ΄ ότι φαίνεται σε επίπεδο προσώπων οι ΗΠΑ βγάζουν «βλαστάρια», αλλά παρά τα «βλαστάρια» τα ήπια ή τα σκληρά, αυτά που γελάμε και αυτά που φαίνονται λίγο πιο κοσμικά και «σοβαρά», βλέπουμε ότι η πολιτική τους είναι σταθερή με κάποιες βέβαια παραλλαγές, υπάρχει μία επεξεργασμένη στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και οι διάφοροι πρόεδροι και οι ομάδες που ασκούν την κυβερνητική εξουσία σε αυτή την χώρα, εξυπηρετούν ακριβώς αυτήν την καθορισμένη πορεία και στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που δεν είναι άλλη από την επικυριαρχία του και το να απομυζά πλούτη από χώρες και λαούς σε όλο τον κόσμο.
Έτσι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα.
Τώρα για την εξέλιξη της εκλογής του Τράμπ, θα ήθελα να αναφέρω ότι δύο βασικοί άξονες νομίζω ότι θα έπρεπε να απασχολήσουν την σκέψη μας.
Ο πρώτος είναι ποιό είναι εκείνο το πολιτικό ρεύμα που αναδεικνύεται, όχι μόνο μέσα από την εκλογή του Τράμπ, αλλά και από μια σειρά εξελίξεις τόσο στις ΗΠΑ, στην Λατινική Αμερική, αλλά βασικά στην Ευρώπη. Και τι σημαίνουν όλα αυτά.
Ο δεύτερος και βασικός άξονας είναι: Τι επιπτώσεις θα προκύψουν, γιατί δεν είναι μια τυχαία χώρα οι ΗΠΑ. Είναι η μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη, η οποία καθορίζει και σφραγίζει πράγματα και εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Τι θα γίνει με αυτά τα πράγματα. Θα «μαζευτούνε», «θα κλειστούνε στο καβούκι τους», όπως προεκλογικά έλεγαν;
Ξεκινάω από το πρώτο. Κεντρικό σύνθημα προεκλογικά, αλλά και μετεκλογικά, από αυτά που ακούμε και βλέπουμε, ήταν ότι αυτή η εξέλιξη ήταν μία "αντισυστημική" εξέλιξη. Ότι ήταν ενάντια στο σύστημα, και αυτό «πούλησε» απ΄ ότι φαίνεται, και αυτό θα «πουλήσει» και θα επανέρχεται και θα το βρίσκουμε μπροστά μας. Εγώ θα συμφωνήσω ότι ήταν μία αντισυστημική εξέλιξη, αλλά μόνο που ήταν από την πλευρά του βαθέως συστήματος. Δηλαδή το «βαθύ σύστημα», κάποιες σκληρές μερίδες του αμερικανικού κεφαλαίου, ίσως να θεωρούσαν ότι κατά κάποιον τρόπο έχουν αδικηθεί τα τελευταία χρόνια και δεν έχουν πάρει όσα τους αναλογούνε τόσο εντός ΗΠΑ όσο και στην παγκόσμια αγορά και «σκακιέρα συμφερόντων» και ότι, τέλος πάντων, έχει παγιωθεί μία κατάσταση, ένα σύστημα, μία ισορροπία την οποία «εμείς πρέπει να την χτυπήσουμε, γιατί δεν μας αρκεί και δεν μας ικανοποιεί πλέον».
Αρα «πρέπει να γίνουμε αντισυστημικοί» από την πλευρά την σκληρή. Αυτό ισχύει και στην Ευρώπη και θα πω ορισμένα πράγματα παρακάτω γι αυτά τα ζητήματα.
Ο Τράμπ βέβαια «πάτησε» πάνω σε υπαρκτά εσωτερικά προβλήματα στις ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια σε αυτή η «περίφημη» και πολυδιαφημισμένη οκταετία Ομπάμα, στην οποία εκδηλώθηκε η οικονομική κρίση που χτύπησε ανελέητα όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μέσα στις ΗΠΑ , είχαμε εκατομμύρια να εξωθούνται στην εξαθλίωση, στην ανεργία και στα συσσίτια. Αυτό αποτέλεσε μία βάση την οποία εκμεταλλεύτηκε αυτή η πλευρά, που ήθελε να χτυπήσει το «σύστημα Ομπάμα», το σύστημα αυτό το οποίο ευθύνεται για αυτή την εξαθλίωση των μαζών στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Έτσι αναπτύχθηκε αυτή η γνωστή ρητορική, που την ακούμε και σε ευρωπαϊκές χώρες, στη Γαλλία με την Λεπέν, στις καπιταλιστικές μητροπόλεις και όχι μόνο στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής εκδηλώνεται αυτό το νέο αντιδραστικό ρεύμα, με ανάλογες βέβαια ιδιομορφίες.
Θα ήθελα να αναφέρω ορισμένα πράγματα, γιατί μας αφορά άμεσα, το πώς αυτό το ρεύμα εκδηλώνεται στην Ευρώπη, στη χώρα μας, που έχει και αμεσότερες επιπτώσεις και επιδράσεις σε εμάς, στο κίνημά μας. Ολοι είδαμε τους πανηγυρισμούς στην Ελλάδα και την Ευρώπη για την εκλογή Τράμπ. Πανηγύρισε ο Κασιδιάρης, ο Καρατζαφέρης, η Λεπέν φιλοξενήθηκε στο BBC ,όπου έδωσε συνέντευξη όπου είπε ότι «εδώ πνέει ένας καινούργιος άνεμος. Δεν το έχετε καταλάβει ότι έρχεται μία επανάσταση, η οποία θα τα σαρώσει όλα και στην Ευρώπη και το επόμενο μεγάλο γεγονός είναι ότι εγώ θα γίνω ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας».
Όλα αυτά, η ενίσχυση δηλαδή αυτής της λεγόμενης "αντισυστημικής" ρητορικής της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, δεν ήρθε ως «κεραυνός εν αιθρία». Αυτοί οι «πολιτισμένοι και δημοκράτες ευρωπαίοι», που «σοκαρίστηκαν» από τις εξελίξεις με την εκλογή του Τράμπ, είναι οι ίδιοι που δεν σοκαρίστηκαν καθόλου όταν εγκαθιστούσαν με πραξικόπημα στην κυβέρνηση στο Κίεβο τους ναζιστές και τους φασίστες του «Δεξιου Τομέα». Προφανώς πρόκειται για εκδήλωση αντιθέσεων μεταξύ τους. Βλέπουν οι Γερμανοί , ο Ολάντ στη Γαλλία, ότι θα σκληρύνει η σταση των ΗΠΑ απέναντί τους, θα ενισχυθούνε διάφορα πολιτικά ρεύματα όπως του Φάρατζ στην Βρετανία, και θα αμφισβητηθεί αυτή η κυριαρχία της Γερμανίας και δευτερευόντως των Γάλλων και άλλων δυνάμεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να έχουν το «πάνω χέρι» στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Ε.Ε, δεν πρέπει να το ξεχνάμε, έστρωσε τον δρόμο για την άνοδο της ακροδεξιάς και φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, το οποίο, με την περιβόητη θεωρία των δύο άκρων εξισώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι για να περάσουν μία σκλήρυνση της πολιτικής τους, φρόντισαν πρώτα, παρότι ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» έχει αδυνατίσει, να περάσουν σε μία αποδόμηση της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος και αυτής καθ εαυτής της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Αρα η ίδια η Ε.Ε, δυνάμεις που σήμερα καμώνονται πως «κλαίνε»,και μια χαρά θα τα βρούνε με τον Τράμπ, υποτασσόμενοι για άλλη μία φορά στην αμερικανική ισχύ, άνοιξαν τον δρόμο προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το μεγάλο όμως θέμα είναι: Τι θα γίνει με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Εδώ έχουμε ακούσει διάφορα. Εχουμε ακούσει ότι θα αναδιπλωθεί, ότι θα αποσύρει την χρηματοδότηση στο ΝΑΤΟ, και διάφορα άλλα τέτοια. Είναι γνωστό ότι ο ιμπεριαλισμός είναι από τη φύση του επιθετικός, αλλιώς δεν θα ήταν ιμπεριαλισμός. Δηλαδή υπάρχει μία βάση, η οποία παρήγαγε αυτό το φαινόμενο του ιμπεριαλισμού. Ο Λένιν το έχει περιγράψει πολύ σταράτα και πολύ καθαρά, γιατί και πώς σε ορισμένες χώρες ο καπιταλισμός εξελίσσεται σε ένα επόμενο στάδιο, γιατί δεν τον «χωράει» η χώρα του, και εξαπλώνεται. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά την άνοδό του και την μεγάλη του εξάπλωση, συνεχίζει να κυριαρχεί γιατί δεν έχουν αναιρεθεί οι λόγοι που τον ενίσχυσαν. Πώς είναι δυνατόν να μαζευτεί. Εδώ μιλάμε για οικονομικούς κολοσσούς, για πολυεθνικές εταιρείες που έχουν απλώσει τις ρίζες τους μέχρι και στην τελευταία χώρα και τους «ρουφάνε το αίμα». Αυτό το πράγμα μπορεί να μαζευτεί; Μπορεί μελλοντικά να γίνουν τέτοιες εξελίξεις, αλλά θα γίνουν κάτω από την πίεση κινημάτων, από ριζικές ανατροπές σε διάφορες χώρες, που θα θέσουν άλλα ζητήματα. Σε αυτή τη φάση τουλάχιστον δεν υπάρχουν αυτοί οι όροι. Αρα δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για οικονομική ούτε για στρατηγική αναδίπλωση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Αντίθετα, επειδή ο Τράμπ, εκτός από τα άλλα, ένα άλλο κεντρικό σύνθημα που πρόβαλε και που έπιασε σε έναν κόσμο μέσα στις ΗΠΑ, είναι « να ξανακάνουμε την Μεγάλη Αμερική». Και εδώ φαίνεται να είναι «αδικημένη» και μικρή η Αμερική τους. Αυτή η φόρα που είχε πάρει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στις αρχές της δεκαετίας του 90 με την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΚΟΜΕΚΟΝ, και που έλεγχε τα πάντα, με την ισχυροποίηση σταδιακά, διάφορων ανταγωνιστικών δυνάμεων, βασικά της Ρωσίας αλλά και της Κίνας και στην Ευρώπη, όπου ανασυγκροτήθηκαν δυνάμεις, πρώτα και κύρια η Γερμανία και διάφορες άλλες περιφερειακές δυνάμεις, άρχισε σιγά σιγά να να παίζουν κάποιο ρόλο και να συγκροτούν μικρότερες συμμαχίες, συνεργασίες και ενώσεις. Όλα αυτά κάπου έμπλεξαν την αρχικά ξεκάθαρη κατάσταση και έβαλαν εμπόδια στην μοναδικότητα της αμερικάνικης κυριαρχίας.
Παρατηρούμε τελευταία ένα «βάλτωμα», ιδιαίτερα στην Μέση Ανατολή, όπου αξίζει να αναφερθούμε περισσότερο, γιατί εκεί είναι το επίκεντρο εκεί συγκεντρώνεται και παραστατικά θα λέγαμε, φαίνεται πώς συγκρούονται αυτές οι μεγάλες δυνάμεις , πως εκδηλώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με μία μεγάλη αγωνία απ όλες τις πλευρές για το που θα «κάτσει» η κατάσταση. Το τι θα γίνει στη Συρία θα καθορίσει πράγματα πολύ περισσότερα απ' ότι είναι η υπόθεση του Άσαντ. Αλλιώς ξεκίνησε η αντιπαράθεση και αλλιώς εξελίχθηκε. Πλέον οι εμπλεκόμενες δυνάμεις έχουν πολύ περισσότερα πράγματα στο μυαλό τους, απ΄ότι είχαν στην αρχή.
Στην επέμβαση στην Λιβύη, ήταν η τελευταία φορά που η Ρωσία και η Κίνα συμφώνησαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την ΝΑΤΟική επέμβαση και ψήφισαν για την πραγματοποίησή της. Προφανώς έχοντας κάποιες υποσχέσεις, ότι θα παραμείνουν τα εγκατεστημένα συμφέροντά τους. Μη ξεχνάμε όμως ότι σε ένα μήνα τριάντα χιλιάδες κινέζοι εργαζόμενοι «πήραν πόδι» και τους μεταφέρανε στην Κρήτη για να επιστρέψουν στην χώρα τους. Οι Ρώσοι, τα ίδια. Νομίζω ότι εκεί ήταν ένα σημείο τομής στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Από εκεί και πέρα άλλαξαν τα πράγματα, και ιδιαίτερα αυτή η αλλαγή εκδηλώθηκε με έναν δραματικό τρόπο στη Συρία. Οι αμερικάνοι εκτιμούσαν ότι σε 30 μέρες θα είχαν «καθαρίσει» με τον Άσαντ, όπως «καθάρισαν με τον Καντάφι, κάπως έτσι το είχαν σχεδιάσει με τους μισθοφόρους του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», έχοντας ως επόμενο στόχο την περικύκλωση του Ιράν. Το πράγμα όμως έμπλεξε. Μη ξεχνάμε ότι ο Ομπάμα και το αμερικανικό πεντάγωνο είχαν αποφασίσει, το φθινόπωρο του 2013 νομίζω, χερσαία επέμβαση στη Συρία. Τότε μπήκε ένα μεγάλο στρατηγικό βέτο από την Ρωσία και την Κίνα, που καθόρισε και τις μετέπειτα εξελίξεις. Για πρώτη φορά το αμερικανικό πεντάγωνο πήρε πίσω μία ειλημμένη απόφαση για στρατιωτική επέμβαση. Από τότε μπήκε η Ρωσία στον πόλεμο και άρχισαν να περιπλέκονται τα πράγματα.
Το συμπέρασμα απ όλα αυτά είναι ότι υπάρχουν ομάδες και ένα μέρος μέσα στις ΗΠΑ, το πιο σκληρό δηλαδή κομμάτι που θεωρεί ότι πρέπει να αναπροσαρμοστούν όλη η τακτική και οι κινήσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αλλά όχι προς το συμμάζεμα, αλλά προς μία διαφορετική πορεία πιο επιθετική και πιο σκληρή απέναντι στους ανταγωνιστές του. Μη ξεχνάμε και μία δήλωση του Τράμπ που αμφισβητεί ευθέως την συμφωνία με το Ιράν για τα πυρηνικά. Το φαντάζεστε αν καταγγελθεί και ακυρωθεί αυτή η συμφωνία, πόσο θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα στην περιοχή αυτή.
Θα μπορούσε επίσης να αποσύρουν οι ΗΠΑ τους πυραύλους από την λεγόμενη αντιπυραυλική ασπίδα που έχουν εγκαταστήσει κατά μήκος των συνόρων με την Ρωσία; Αυτά τα πράγματα δεν πρόκειται να γίνουν.
Αρα αυτό που έχει σημασία για εμάς σαν αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, που θέλουμε να κάνουμε πολιτική από την πλευρά του λαού, είναι ότι ανεξάρτητα από τις μεταμορφώσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού , αυτός παραμένει ένας μεγάλος εχθρός, μία δύναμη που στο μυαλό της έχει πώς θα επεκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι η χώρα μας δεν έχει να κερδίσει τίποτα από αυτές τις εξελίξεις.
Ίσως τα πράγματα να πάνε σε μία αναβάθμιση της Τουρκίας σε περιφερειακό επίπεδο, πράγμα που θα επηρεάσει σαφώς τις εύθραυστες ισορροπίες στην περιοχή μας.
Κλεινοντας θα ήθελα να επανέλθω στην στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που η στάση της απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, και φάνηκε αυτές τις μέρες με την επίσκεψη του Ομπάμα, είναι μία στάση λακέδων. Μην ξεχνάμε ότι το σύνθημα που προβάλλει το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , και ο Τσίπρας ιδιαίτερα, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, είναι ότι το ΔΝΤ και οι αμερικάνοι κατανοούν το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους. Δηλαδή ότι έχουμε βρεί έναν αναντικατάστατο προστάτη, έναν σύμμαχο που θα «καθαρίσει» για εμάς, πιέζοντας τους Γερμανούς και τους άλλους ευρωπαίους για το ζήτημα του χρέους. Αυτό αν δεν «ξεπλένει» τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον ρόλο του στην χώρα μας, τι κάνει.
Για να φτάσουμε στην σημερινή δήλωση του Παυλόπουλου, που μόνον δεν γονάτισε να κάνει μετάνιες μπροστά στον Ομπάμα. Ανάφερε επίσης και μαγάρισε τον στίχο του Ελύτη λέγοντάς του «μη λησμονάτε τη χώρα μου». Βλέπουμε πράγματα όπου η κατάντια και η υποτέλεια της αστικής τάξης στην χώρα μας, απ' όποιους κι αν εκφράζεται, δεν έχει προηγούμενο.
Όλα αυτά σύντροφοι και συναγωνιστές βάζουν ιδιαίτερα καθήκοντα.
Σταθερό μέτωπο απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ανεξάρτητα από το ποιος διαχειρίζεται εκεί τα πράγματα.
Σταθερό μέτωπο απέναντι στην ντόπια ολιγαρχία, σ' αυτούς τους υποτελείς που τίποτε άλλο δεν σκέπτονται από το πώς θα κολλήσουν στον έναν ή στον άλλον πάτρωνα, που θα τους εξασφαλίζει την εξουσία.
Σταθερό μέτωπο ενάντια στο αντιδραστικό πολιτικό ρεύμα που ξεδιπλώνεται σε πολλές χώρες, στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ με την εκλογή Τραμπ που θα δώσει ώθηση σε αυτό το ρεύμα. Πρέπει να αναβαθμίσουμε την πάλη μας ενάντια σε όποια εκδήλωση αυτού του ρεύματος, στην χώρα μας και διεθνώς.
Το πιο βασικό είναι ότι το αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα του λαού μας και των λαών της περιοχής πρέπει να δυναμώσει, γατί απ΄ότι φαίνεται η περιοχή δεν θα ησυχάσει. Τα χειρότερα έρχονται. Αρα και τα καθήκοντά μας θα πρέπει να αναβαθμιστούν και η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία πρέπει με βάση αυτές τις εκτιμήσεις που συζητάμε και έχουμε για τις εξελίξεις να ξεδιπλώσει την δράση της.
Θα μπορούσε κανείς να πεί πολλά πράγματα, αλλά θα ήθελα να περάσουμε στην συζήτηση για να αναδειχθούν χρήσιμες πλευρές.
Σας ευχαριστώ πολύ.
