1)Το πολιτικό εγχείρημα της Λαϊκής Αντίστασης - Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας δεν είναι της «μιας ριξιάς». Δεν είμαστε πολιτικοί τυχοδιώκτες για να στήνουμε και να ξεστήνουμε επιτροπές όπως ο τσιγγάνος το τσαντίρι του. Αντίθετα, οφείλουμε να λειτουργούμε όπως ο αθλητής στο μαραθώνιο δρόμο, να επιδεικνύουμε αντοχή, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που δε μας πάει, την πάμε. Η πολιτική μας παρέμβαση, γενικά και τοπικά δεν εξαντλείται στην εφήμερη δράση και στο «μεροδούλι-μεροφάι», αλλά οφείλει να υπηρετεί και να συμπληρώνει ένα συνολικότερο και «διαρκές» σχέδιο.
2) Απέναντι στις φλυαρίες για άλματα, αντεπίθεση και άλλα ηχηρά παρόμοια, πρέπει να προκρίνουμε την ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ. Αυτό σημαίνει ρεαλιστική αναγνώριση της φάσης, αναγνώριση της υποχώρησης της αριστεράς και των κοινωνικών αντιστάσεων, αντίκρουση της απογείωσης που προτείνουν ορισμένοι, συγκέντρωση δυνάμεων, ενεργοποίηση του κόσμου σε μαχόμενη βάση, σωστή επιλογή των σημείων-κρίκων, αλληλεγγύη σ’ όσους αγωνίζονται για το λαό και την εργατική τάξη, με μαζικό τρόπο.
3) Ο ΣΥΡΙΖΑ και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση έχει μολύνει με τοξικά απόβλητα τον κόσμο της αριστεράς και της εργασίας. Ο κυβερνητικός αστοδημοκρατικός πόλος του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει σαν το αντίπαλο δέος απέναντι στον αστοαντιδραστικό της ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη. Όσο κι αν διαφέρουν στη γλώσσα-επικοινωνία, έχουν -σε τελική ανάλυση- τον ίδιο παρανομαστή. Υπηρετούν την αστική πολιτική. Θα χρειαστεί κόπος και ίσως πολύς χρόνος να ξεριζώσουμε από το έδαφος της αριστεράς και της ταξικής πάλης τον ρεφορμισμό που απλώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που δένει το λαό με την αστική πολιτική, να αποσυριζοποιήσουμε το κίνημα χωρίς να ξεπέφτουμε στη μικροαστική απελπισία του «όλοι μαζί», που φέρνει τη ΝΔ στο προσκήνιο και τον Κ. Μητσοτάκη στην κυβέρνηση.
4) Είναι σωστό το «σκέψου γενικά, δράσε τοπικά» δηλαδή να ξεκινάμε από μία κεντρική ιδέα, όπως είναι το τετράπτυχο της ΛΑ-ΑΑΣ «Ψωμί, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία» και να το δένουμε με την τοπική δράση. Αλλά «ενιαία δράση» χωρίς οδηγητικούς άξονες είναι σαν να τρέχουμε χωρίς κεφάλι. Το να «κάνουμε κάτι» που εισηγήθηκε παλιότερα ο αγνωστικισμός και ο διαλυτισμός δεν είναι απλά μία συνταγή αλά Μπερνστάϊν «η κίνηση είναι το παν». Στην πραγματικότητα, προτάσσει τη μικροαστική τακτική στη στρατηγική, βάζει το κάρο μπροστά από τα βόδια και ξεστρατίζει το κίνημα στον ακτιβισμό. Όλα με μέτρο!
5) Τα ανθρώπινα πράγματα, όπως και τα φυσικά, μετριούνται. Έχουν μια τιμή, μέγεθος, αξία. Από τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης (μισθός-μεροκάματο) ως την ταχύτητα των κεραυνών, όλα μετρώνται. Αλλιώς ξεπέφτουμε στον υποκειμενισμό-βολονταρισμό, κοιτάμε τον προσωπικό καθρέφτη. Η παρέμβαση, η δράση μας, η συνεργασία, οι συναντήσεις μας, η αποτύπωση θέσεων, πρέπει να έχουν το αυστηρό «μετρίδι», δηλαδή το ρεαλιστικό μέτρο και πάντως να συνυπολογίζονται κοινά τα αποτελέσματα κάθε δράσης μας. Αλλιώτικα «θα ’χει ο καθένας το δικό του κυάλι». Η «πολιτική ομογενοποίηση» είναι δύσκολη, είναι όμως αναγκαία.
6) «Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει νερό» (Παλιό σύνθημα)
Η ταξική πάλη, η πολιτική μας παρέμβαση, ο ορίζοντας της ΛΑ-ΑΑΣ, δεν αρχίζει και σταματά στους εντιμότατους φίλους μας. Προφανέστατα υπάρχουν αγωνιστές στα συνδικάτα, τη γειτονιά, στις σχολές, που αγωνιούν και αγωνίζονται δίπλα σ’ εμάς, σ’ αντίξοες συνθήκες, δε βολεύονται στον αστερισμό της εξάρτησης, της φτώχειας και των μνημονίων. Αλλά ο ορίζοντάς μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι το γνωστό «τρίγωνο των Βερμούδων», η καταγραμμένη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αλλά ο πλατύς κόσμος της εργασίας, της ανεργίας και της παιδείας. Το κοινωνικό πεδίο παρέμβασης της ΛΑ-ΑΑΣ είναι πολύ πλατύ για να περιοριστεί στις γνωστές επαφές με τα γνωστότερα αποτελέσματα.
7) Από ορισμένους συντρόφους/σες της ΛΑ-ΑΑΣ λέγεται και υποστηρίζεται ότι ένα πολιτικό βάθρο συγκρότησής της είναι η «αντισυνδιαχείριση». Το άλλο επιχείρημα αρχίζει και τελειώνει στη συμμετοχή άλλων συντρόφων της ΛΑ-ΑΑΣ, στις εκλογές για υπηρεσιακά συμβούλια (ΥΣ) των εκπαιδευτικών. Πρόκειται για μία κριτική που σέρνεται χρόνια, δεν έχει ακροατές αλλά φαίνεται ότι αποτελεί προσφιλές-ίσως κι εύκολο-πεδίο αντιπαράθεσης. Αν υπάρχει αγκωνάρι-θεμέλιο για την ΛΑ-ΑΑΣ είναι η εναντίωση στον ρεφορμισμό, δηλαδή η αντίκρουση της συμφιλιωτικής με το σύστημα πολιτικής.. Κανείς απ’ τον αστικό κόσμο δε μας ζήτησε να συνδιαχειριστούμε τις επιχειρήσεις του ή τις πολιτικές του και κανένας εργοδότης δεν έφτιαξε όργανα «κοινωνικού καπιταλισμού» και μεικτά συμβούλια. Καμία πολυεθνική στη χώρα μας δε ζήτησε τη γνώμη των εργαζομένων για να συνδιαχειριστεί τα κέρδη και τις επενδύσεις της. Φρονώ λοιπόν, ότι η αντιπαράθεση στο συγκεκριμένο ζήτημα περισσότερο μοιάζει με πολιτική εφεύρεση που μικραίνει το κλείστρο της πολιτικής ματιάς μας. Η συνδιαχείριση, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ανθυποσύνολο της ρεφορμιστικής πολιτικής. Ο ρεφορμισμός είναι ο πάγιος και ύπουλος εχθρός του κινήματος.
8) Διακρίνω μία υποτίμηση των συνδικάτων και της συνδικαλιστικής πάλης, όσο κι αν ντύνεται με δυσνόητους όρους και «σανσκριτικά». Τα υπάρχοντα συνδικάτα είναι αυτά που είναι, αστικά, εργοδοτικά, ρεφορμιστικά. Φυτώρια παραγόντων και αυταπατών. Αλλά δεν υπάρχει ούτε θα εφευρεθεί άλλος δρόμος, εκτός από τη δουλειά στα σωματεία, το στήσιμο νέων σωματείων και την ταξική ανασυγκρότησή τους. Ταξική ανασυγκρότηση σημαίνει αλλαγή συσχετισμών, δυνάμωμα της ταξικής πτέρυγας και αγωνιστικό προσανατολισμό. Σε τελική ανάλυση, σημαίνει ότι τα σωματεία πρέπει να μετατραπούν σε πραγματικά όργανα πάλης των εργαζομένων.
9) Η ΛΑ-ΑΑΣ δεν είναι κόμμα, δεν είναι σκορποχώρι· είναι πολιτική συνεργασία. Οι διακηρυγμένες και συμφωνημένες αρχές της είναι οδηγός για δράση και πολιτική πυξίδα και από αυτήν την άποψη πρέπει να υπάρχει μία διαλεκτική σχέση «των πάνω και των κάτω», της περιφέρειας και του κεντρικού πολιτικού συντονιστικού. Οι τοπικές συσπειρώσεις της ΛΑ-ΑΑΣ πρέπει να λειτουργούν με σχετική αυτονομία, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιομορφίες της περιοχής και το πρωτόβουλο πνεύμα αλλά καμιά σχετική αυτονομία δε νοείται πως μπορεί να συρρικνώνει, να υποσκάπτει και να εκτρέπει τους κεντρικούς πολιτικούς σχεδιασμούς. Μπορεί η ΛΑ-ΑΑΣ να φιλοδοξεί να γίνει μαζική μετωπική συνεργασία, αλλά προς το παρόν πρέπει να λειτουργεί με ενιαίο πολιτικό τρόπο και να εκπέμπει ένα ανάλογο μήνυμα.
10) Η ΛΑ-ΑΑΣ πρέπει να αποκτήσει πόδια. Πρέπει να βρίσκεται σε χώρους δουλειάς, κατοικίας και μόρφωσης και να συνομιλεί, προτείνοντας και ακούγοντας τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία. Προσωρινά, οι πραγματικές δυνατότητες είναι περιορισμένες και πάντως κάτω από τις ανάγκες της ταξικής πάλης. Ωστόσο, πρέπει να ακουστεί ευρύτερα η φωνή της, να πυκνώσουν οι γραμμές της με νέους αγωνιστές της αριστεράς, να πάρει πρωτοβουλίες εμπλοκής με τους πολιτικούς αγώνες. «Αναγνωρίζουμε το υπάρχον, αλλά το περιφρονούμε». Δηλαδή, αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες αλλά πρέπει να ανατρέψουμε όλους τους αρνητικούς συσχετισμούς. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να απλώσουμε την πραχτική, τις θέσεις και τη φυσιογνωμία της ΛΑ-ΑΑΣ όπου υπάρχει και αναπνέει ο κόσμος της δουλειάς και της πάλης.
Οκτώβρης 2017
Θανάσης Τσιριγώτης, εκπαιδευτικός
Μέλος της ΛΑ-ΑΑΣ Δυτ. Αθήνας
