Ωστόσο, πιστεύω πως η αντιπαράθεση που αναπτύχθηκε, τα επίδικα των διαφωνιών που εκφράστηκαν ανοιχτά και με ένταση, τα σημεία τριβής που εμφανίστηκαν, θέτουν επί τάπητος μια σειρά από ζητήματα που οφείλουμε να δούμε κατάματα και να αντιμετωπίσουμε:
1) Η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ είναι κάτι σαν λέσχη ζύμωσης ή όχημα που δημιουργεί πολιτικά-κινηματικά γεγονότα; Τα λέμε καλά για να… τα ακούμε εμείς ή παρεμβαίνουμε με αξιώσεις στις μάζες, προσπαθώντας να επιδράσουμε καταλυτικά στις συνειδήσεις τους; Σε καμία στιγμή κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης δεν δικαιολογήθηκε πραγματικά και με επιχειρήματα η επίμονη άρνηση ορισμένων συντρόφων να πραγματοποιήσει η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ παρεμβάσεις στις γειτονιές της Αθήνας ενόψει της Κυριακής του εθνικιστικού συλλαλητηρίου –με εξαίρεση το Ίλιον- καθώς και η απόρριψη της πρότασης που τέθηκε από τη μεριά μας για αυτοδύναμη κεντρική συγκέντρωση και κινητοποίηση της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ την ίδια περίοδο- και συγκεκριμένα την Παρασκευή 2/2. Βέβαια, όλο αυτό το διάστημα και μέχρι και μέσα στην εκδήλωση ακούσαμε μια ολόκληρη γκάμα «επιχειρημάτων». Από το ότι μπορεί να μας μπέρδευαν, το ότι η προκήρυξη ήταν πολύ μεγάλη(!), το ότι ήταν ζήτημα διαφορετικής εκτίμησης, το ότι οι συσχετισμοί δεν το επέτρεπαν, μέχρι και το ότι η αγωνία και η αναζήτηση όρων για την πραγματοποίηση κινητοποιήσεων είναι χαρακτηριστικό «αερομεταφερόμενο» από άλλους πολιτικούς χώρους (πράγματι, η «συνεπής» αριστερά δεν είναι για να ταλαιπωρείται με αυτά- το παν είναι να έχουμε βροντερές διακηρύξεις)! Τόσο πίσω βρισκόμαστε πια σύντροφοι, ώστε να μην μπορούμε να βγούμε στον δρόμο και για παρέμβαση στον λαό; Που πήγαν όλα αυτά τα υπερφίαλα που ισχυριζόσαστε συνήθως για το συγκροτημένο και «έτοιμο» μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα; Τίποτε, στην πραγματικότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια στάση φυγοπονίας και μη ανάληψης ευθύνης. Και ακόμα περισσότερο, κανένα δεν πείθουν οι προφάσεις για το γεγονός ότι απέναντι στο αντιδραστικό κλίμα των ημερών και τον αποπροσανατολισμό που επικρατεί στην ποικιλώνυμη αριστερά, η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ δεν πάλεψε έμπρακτα το αντιιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό της στίγμα στην Αθήνα, αλλά -με δική σας ευθύνη- μπήκε στον πάγο.
2) Η δικαίωσή μας έρχεται με όρους «αυτοϊκανοποίησης» ή κίνησης μαζών; Ερώτημα άμεσα συνυφασμένο με τα προηγούμενα, που θα έπρεπε φυσικά να είναι αυτονόητο. Και όμως δεν είναι. Γι’ αυτό και το θέτω προς προβληματισμό όλων. Γιατί-πέρα από το πόσο απέχει τελικά από την πραγματικότητα- η ψευδαίσθηση επάρκειας που παρατηρείται συχνά πυκνά καταλήγει να είναι και επιζήμια για την υπόθεση του κινήματος, αφού όσοι διακατέχονται από αυτήν δεν αισθάνονται και την ανάγκη να θέσουν αυτή τους την «πληρότητα» στη δοκιμασία της ζωής. Περισσότερο στοχεύει στο μπετονάρισμα ενός δυναμικού, αλλά επειδή αυτό πάντα έχει ημερομηνία λήξης, το αποτέλεσμα είναι η καλλιέργεια απογοήτευσης. Αυτοί είναι και οι λόγοι που παράγει αδράνεια σε μεγάλες ποσότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εισήγηση των συντρόφων στην εκδήλωση, που απηύθυνε έκκληση προς όλους για επίδειξη τόλμης με βάση την άποψη που έχουμε κατακτήσει, για να οδηγηθεί τελικά στο… άτολμο συμπέρασμα ότι δεν μπορούσαμε και δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά.
3) Θα περιστρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας ή θα προωθήσουμε πλατιές πρωτοβουλίες; Θα πορευτούμε με φυσιογνωμία «κόκκινου φάρου» ή εργαλείου κοινής δράσης; Η πρόταση που θέσαμε από τη δικιά μας μεριά στην εκδήλωση ήταν πέρα για πέρα συγκεκριμένη: ανάληψη πρωτοβουλίας από τη Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ το αμέσως επόμενο διάστημα, ώστε να δοθεί μια πρώτη απάντηση ενάντια στα όσα επικίνδυνα συντελούνται, κάτι που τόσο πολύ εκκρεμεί από την πλευρά της αριστεράς, λόγω των αδιέξοδων λογικών και πρακτικών που έχουν κυριαρχήσει. Αυτή θα αφορούσε την πλατιά απεύθυνση για πραγματοποίηση διαδήλωσης με αντιιμπεριαλιστικά-αντιπολεμικά χαρακτηριστικά, ενάντια στον εθνικισμό, τον σωβινισμό και τον φασισμό, για τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών. Πλατιά απεύθυνση, που προφανώς θα συμπεριλάμβανε και άλλες δυνάμεις με αναφορά στην αριστερά και το κίνημα, καθώς και κάθε αγωνιστή που θα επιθυμούσε να συμβάλει, με όρους κοινής δράσης. Η απάντηση των συντρόφων ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Οι πραγματικοί λόγοι φυσικά ήταν διαφορετικοί από αυτούς που προσπαθούσαν να αρθρώσουν οι σύντροφοι, ψελλίζοντας φαντασιώσεις που δεν αντέχουν στην κριτική για τις υποτιθέμενες «κρυφές» προθέσεις κάποιων από εμάς και επιχειρώντας μια καραμπινάτη αντιστροφή της πραγματικότητας. Άπτονται των όσων ανέφερα προηγουμένως. Πιστεύω πάντως πως μόνο κάποιος αγχωμένος και φοβισμένος για τη γραμμή του διστάζει μπροστά στη δυνατότητα που έχει αυτή να παράξει γεγονότα και όρους κίνησης ενός ευρύτερου δυναμικού, που όταν γίνεται σωστά, όχι μόνο δεν τροφοδοτεί τη σύγχυση, όπως ανησυχούν οι σύντροφοι, αλλά επιτρέπει στον λαό και τη νεολαία να σπάσουν την αδράνεια και να έρθουν πραγματικά δια ζώσης σε επαφή με την αντιπαράθεση που κάνουμε στις αποπροσανατολιστικές απόψεις που χαρακτηρίζουν άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Κάπου εδώ μπαίνει ακατανόητα και με όρους υπεκφυγής από τους συντρόφους το ζήτημα των σωματείων και των μαζικών χώρων. Αυτά ως γνωστόν, σύμφωνα με κάποιους, έχουν τη μαγική ιδιότητα να εξαγνίζουν δυνάμεις που κυριαρχούν εντός τους από τον ρεφορμισμό και τη συνδιαχείριση, σε βαθμό μάλιστα που τους επιτρέπει να γίνονται μέρος όλων αυτών. Δεν με αφορά και πολύ αυτού του είδους ο καιροσκοπικός παραλογισμός. Είναι, όμως, εξαιρετικά ανησυχητικό όταν αυτό τίθεται αντιπαραθετικά με τη δράση της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ και μόνο υποτίμησή της δείχνει από τους συντρόφους που τοποθετούνται με αυτόν τον τρόπο. Πάντως, στο ερώτημα για το σε ποιες δυνάμεις μπορεί να απευθυνθεί μια πρότασή μας για κινητοποίηση, που έθεσε με αγωνία ένας σύντροφος, η απάντηση θα μπορούσε να είναι η εξής: και σε κάποιες από αυτές με τις οποίες συνεργάζονται σε κοινά σχήματα και καταθέτουν από κοινού ψηφίσματα για το ζήτημα –μινιμαρισμένα και γωνιασμένα προφανώς, γιατί εκεί δεν τίθεται θέμα σύγχυσης- στα σωματεία.
4) Το δυναμικό που συσπειρώνεται στην εκάστοτε φάση στα σχήματα της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ έχει να παίξει ενεργό ρόλο στις αποφάσεις της ή τα πάντα εξαρτώνται από τις άνωθεν «εντολές»; Τι είδους λειτουργία προτάσσουμε; Τόσο εξωφρενικό φάνηκε σε ορισμένους συντρόφους μια συγκέντρωση όπου συμμετέχει το σύνολο του δυναμικού μας να καταλήξει και σε κάποιες αποφάσεις για δράση! Οι «150» της εκδήλωσης είναι αναρμόδιοι μάλλον, αρμόδιοι είναι μόνο οι «10» της Γραμματείας. Μια στάση και αντίληψη που αγγίζει τα όρια της πρόκλησης, όταν φτάνει στο σημείο να παράγει τοποθετήσεις που δηλώνουν ότι «δεν απολογούνται» για τίποτε ανοιχτά στον κόσμο και το δυναμικό μας. Υπεράνω κριτικής και αυτοκριτικής λοιπόν! Βολικό, βέβαια, για κάποιον που δυσκολεύεται να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
5) Νομίζω πως κάποια στιγμή οφείλουμε να συζητήσουμε ακόμα πιο σοβαρά πόση σχέση μπορεί να έχει με μια αντιιμπεριαλιστική τοποθέτηση να καταπίνεις αμάσητο το αφήγημα της ντόπιας αστικής τάξης για την τουρκική επιθετικότητα, όπως αυτό εκφράστηκε σε παρέμβαση συντρόφου με βαθιά αγωνία για το πώς θα πάρουμε τα όπλα όταν μπουκάρουν στη Σάμο οι γείτονες. Για την ώρα να πω πως η τοποθέτηση συντρόφου μου στο διάλογο για τα ελληνοτουρκικά με καλύπτει και δεν έχω να προσθέσω εδώ κάτι παραπάνω.Τα ζητήματα αυτά είναι μερικά μόνο από αυτά που πιστεύω πως πρέπει να συζητήσουμε στην επικείμενη πανελλαδική μας σύσκεψη, για να προχωρήσουμε ακόμα πιο θαρρετά και αποφασιστικά από την επόμενη μέρα.
Αποστολάκης Αντώνης
